مقایسه رضایت از زندگی، سازگاری اجتماعی و خوش بینی در سالمندان ساکن منزل و سرای سالمندان

سالمندی دوره ای از رشد انسان است که با فراز و فرودهای مختلفی همراه میباشد و این در حالی است که سبک زندگی متفاوت زنان و مردان سالمند در دوران کهولت میتواند منجر به حفظ یا کاهش سلامت روان آنان گردد. هدف پژوهش حاضر مقایسه رضایت از زندگی، سازگاری اجتماعی و خوشبینی بین سالمندان ساکن در منزل و ساکن در سرای سالمندان شهر ساری بود. طرح پژوهش از نوع علی- مقایسه ای بود و جامعه آماری پژوهش کلیه سالمندان شهر ساری بودند که از طریق نمونه گیری تصادفی ساده 60 نفر سالمند سرای سالمندان (30زن و 30مرد) و 60 نفر از سالمندان ساکن خانه (30زن و 30مرد) انتخاب شدند و با ابزارهای اندازه گیری رضایت از زندگی داینر ، سازگاری اجتماعی بل و خوش بینی پترسون مورد ارزیابی قرار گرفتند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش چندمتغیری مانوا در سطح معناداری 001/0>p استفاده شد. نتایج این پژوهش نشان داد که سطح رضایت از زندگی، سازگاری اجتماعی و خوش بینی سالمندان ساکن منزل بیشتر از سالمندان ساکن در سرای سالمندان است. پیشنهاد می شود که مطالعات بیشتری در مورد سالمندان انجام و خدمات مراقبتی، بهداشتی و روان شناختی مناسب در مراکز مراقبتی سالمندان به افراد ارائه شود تا سطح رضایت از زندگی ، سازگاری اجتماعی و خوش بینی در این قشر از جامعه افزایش یابد.