ارزیابی قابلیت انبارمانی چند جمعیت و رقم از پیاز روز کوتاه در انبار کنترل نشده

این پژوهش به مدت دو سال زراعی (93-1392) به منظور مقایسه خاصیت انبارمانی نژادگان (ژنوتیپ )های پیاز روز کوتاه در انبار کنترل نشده، در ایستگاه تحقیقات کشاورزی بهبهان اجرا شد. بذرهای پیاز در اوایل مهرماه در خزانه کشت و نشاءها در مرحله دو تا سه برگی به زمین اصلی منتقل شدند. برای مقایسه قابلیت انبارمانی نژادگان ها از آزمایش کرت هایخردشده (اسپلیت پلات) در زمان در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با چهار تکرار استفاده شد. عامل اصلی شامل هشت جمعیت و رقم (جمعیت بهبودیافته پیاز بهبهان، توده محلی بهبهان، توده محلی پادوک، توده محلی رامهرمز، توده محلی برازجان، توده محلی ایرانشهر و رقم های تجاری تگزاس ارلی گرانو و پریماورا) و عامل فرعی زمان انبارمانی در شش سطح (1، 2، 3، 4، 5 و 6 ماه) در انبار بود. درصد ماهیانه کاهش وزن سوخ با گذشت زمان کمتر شد. بیشترین کاهش وزن سوخ (26/20%) به جمعیت بهبودیافته پیاز بهبهان اختصاص داشت. آسیب و زیان بیماری پوسیدگی خاکستری تا ماه سوم انبارمانی افزایش و پس از آن کاهش یافت. بیشترین آسیب و زیان این بیماری (47/39%) به توده محلی رامهرمز مربوط بود. بیشترین آسیب و زیان لهیدگی (65/29%) در رقم پریماورا مشاهده شد و قابلیت انبارمانی این رقم به طور معنی داری از دیگر نژادگان ها کمتر بود. جوانه زنی سوخ ها از ماه سوم انبارمانی آغاز شد. بیشترین جوانه زنی سوخ (57/31%) به توده محلی ایرانشهر تعلق داشت. نتایج این آزمایش مشخص کرد که با توجه به ضایعات کل قابلیت انبارمانی جمعیت بهبودیافته پیاز بهبهان و رقم تگزاس ارلی گرانو بر دیگر نژادگان ها برتر است.