اثر پروبیوتیک ها بر مسیرهای سیگنالینگ ژن های درگیر در افسردگی: مقاله مروری

افسردگی نوعی اختلال روان شناختی ناشی از استرس مداوم بوده و دارای شبکه ارتباطی گسترده ای با سیستم گوارش از طریق «محور مغز-روده-میکروبیوتا» می باشد. افسردگی می تواند به طور سیستماتیک بسیاری از ژن ها و مولکول های درگیر در پاتوژنز و سیگنالینگ بیماری های گوارشی را فعال یا غیرفعال نماید. در حالی که بیشتر داروهای ضد افسردگی با تغییر فعالیت انتقال دهنده های عصبی موجب بهبود علایم آن می شوند. پژوهش ها در زمینه پروبیوتیک ها، آن ها را به عنوان اهداف بالقوه جهت درمان بیماری های ناشی از استرس مداوم مانند افسردگی معرفی نموده است. روانپزشکی تغذیه، شاخه ای از روانپزشکی است که رابطه میان الگوهای غذایی و اختلالات روانی را بررسی می کند. شواهدی در مورد اثرات پروبیوتیک ها در درمان علایم بیماری افسردگی موجود است. اما به دلیل حجم پایین نمونه ها، محدودیت استفاده از سویه های مختلف باکتری ها و روش های محدود مطالعاتی و آزمایشگاهی اظهار نظر قطعی در مورد این نتایج دشوار است و برای تعیین دوز موثر پروبیوتیک ها برای درمان افسردگی، انجام مطالعات بالینی بیشتر ضروری است. در این مطالعه مجموعه ای از مقالات مروری و پژوهشی گردآوری شده تا سال 2017 که اثرات پروبیوتیک ها را در درمان بیماری های گوارشی، عصبی و افسردگی بررسی نموده اند از پایگاه های اینترنتی معتبر جستجو و وارد مطالعه شدند. هدف از این مطالعه، مرور شواهد بالینی و پژوهشی مرتبط با اثر پروبیوتیک ها در درمان علایم بیماری افسردگی می باشد. بیشتر مطالعات نتایج مثبتی درباره استفاده از پروبیوتیک ها همچون بهبود خلق و خو و بهبود علایم افسردگی و استرس همچون بی خوابی گزارش کرده اند. مشخص شده است که اثرات درمانی پروبیوتیک ها از طریق مسیر سیگنالینگ محور سیستم عصبی مرکزی و گوارش می باشد. به نظر می رسد می توان با انجام مطالعات بیشتر از پروبیوتیک ها به عنوان مکمل غذایی جایگزین داروهای شیمیایی استفاده نمود.