بررسی میزان شیوع انتروبیوس ورمیکولاریس و فاکتورهای مرتبط با آلودگی در کودکان دبستانی شهرستان بوشهر در سال 1391

انتروبیوس ورمیکولاریس (اکسیور) یکی از نماتودهای انگلی انسان بوده و در سکوم و نواحی انتهایی دستگاه گوارش ساکن می باشد. تخمین زده می شود که حدود یک میلیارد نفر در دنیا به این انگل آلوده باشند و آلودگی در کودکان شایع تر از سایر سنین می باشد. بررسی حاضر به منظور تعیین شیوع اکسیور و تاثیر برخی عوامل و فاکتورهای مرتبط در میان دانش آموزان مدارس ابتدایی شهر بوشهر انجام گرفت.
پس از هماهنگی با سازمان آموزش و پرورش منطقه، تعداد 12 دبستان از 6 منطقه مختلف شهر به صورت دو مرحله ای انتخاب و 203 دانش آموز دختر و پسر در مقاطع مختلف تحصیلی، با استفاده از تست گراهام مورد بررسی واقع شدند. بدین صورت که پس از ارائه آموزش های لازم به والدین دانش آموزان در مورد نحوه صحیح نمونه گیری و تحویل وسایل مورد نیاز، نمونه ها جمع آوری و تحت بررسی میکروسکوپیک قرار گرفت. نتایج به دست آمده با استفاده از نرم افزار SPSSویرایش 18 و آزمون آماری مناسب، آنالیز گردید.
حدود 3/13 درصد افراد مورد مطالعه (9/7 درصد پسر و 4/5 درصد دختر)، به اکسیوریازیس مبتلا بودند. بالاترین شیوع در کودکان مقطع 5 تحصیلی به دست آمد. بین علایمی همچون آبریزش دهان، مکیدن انگشت، جویدن ناخن و جنسیت افراد، رابطه معنی داری به دست نیامد ولی در مورد داشتن دندان قروچه موقع خواب، این ارتباط کاملا معنی دار بود. با افزایش تعداد اعضای خانواده، میزان آلودگی به اکسیور نیز افزایش داشت.
با توجه به اینکه شیوع اکسیور در میان کودکان دبستانی منطقه مورد بررسی نسبتا قابل ملاحظه بود و با علم به اینکه این انگل باعث اختلال در خواب، عدم رشد کافی جسمانی، کاهش یادگیری و افت تحصیلی در کودکان می شود، لذا پیشنهاد می شود در خصوص ارتقای سطح بهداشت منطقه و برگزاری دوره های آموزشی به والدین کودکان در مورد نحوه انتقال و اقدامات پیشگیری، اقداماتی اساسی صورت گیرد.