ارزیابی اثر کشندگی مشتقات مختلف کورکومین بر روی تریکوموناس واژینالیس در شرایط آزمایشگاهی

تریکومونیازیس یکی از شایع ترین بیماری های ادراری- تناسلی در جهان می باشد. خط اول درمان این بیماری داروی مترونیدازول است که با توجه به وجود گزارشات مختلف از بروز مقاومت داروئی و عوارض جانبی نسبت به این دارو، تحقیقات برای یافتن داروی جدید ضروری به نظر می رسد. کورکومین ماده ای زرد رنگ است که از زردچوبه به دست می آید و دارای مشتقات مختلفی بوده که اثرات ضد سرطانی و آنتی اکسیدانی آن گزارش شده است. در پژوهش حاضر اثر کورکومین و مشتقات آن بر تریکوموناس واژینالیس مورد بررسی قرار گرفته است.
از کورکومین خالص، کورکومین با خلوص 70 و 90 درصد، بیس دی متوکسی کورکومین BDMC، دی استیل کورکومین DAC، وانادیل کورکومین 2(CUR)VO، وانادیل دی استیل کورکومین 2(DAC)VO، ایندیوم کورکومین 3(CUR) Inو گالیوم کورکومین 3(CUR) Gaتهیه شد. تعداد 106 تریکوموناس واژینالیس در هر چاهک میکروپلیت 96 خانه ای در مجاورت غلظت های مختلف 50، 100، 200، 400، 600 و 800 میکروگرم بر میلی لیتر در گلیسیرین کورکومین و مشتقات آن اضافه کرده و به مدت 24 ساعت در دمای 37 درجه سانتی گراد انکوبه شد. برای سنجش میزان کشندگی غلظت های مختلف کورکومین از تست (MTT) استفاده گردید و تمامی تست ها 3 بار تکرار شدند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS ویرایش 16 استفاده شد.
میزان IC50 ضد تریکومونایی کورکومین با خلوص 70 و 90 درصد، بیس دی متوکسی کورکومین BDMC، دی استیل کورکومین DAC، وانادیل کورکومین 2(CUR)VO، وانادیل دی استیل کورکومین 2(CUR)VO ، ایندیوم کورکومین 3(CUR) Inو گالیوم کورکومین 3(CUR)Ga به ترتیب، 450، 400، 441، 2/453، 3/427، 6/417، 441 و 1/449 میکروگرم بر میلی لیتر به دست آمد. اثرکشندگی این ترکیبات بر روی سلول های (vero) نیز به ترتیب 1/33، 19، 21، 3/20، 17، 21، 3/25، 16 درصد حاصل گردید.
کورکومین با خلوص 90 درصد دارای بیشترین اثر ضد تریکومونایی بوده و گالیوم کورکومین دارای کمترین اثر سایتوتوکسیک بر روی سلول های vero می باشد. با توجه به نتایج به دست آمده، به نظر می رسد استفاده از کورکومین با فرمولاسیون لوسیونی و به صورت موضعی می تواند در درمان بیماران مبتلا به تریکومونیازیس موثر واقع شود.