مبانی زیست معنویت گرا _ خردگرا در حکمت متعالیه صدرایی

انسان از آن سان که انسان نامیده شده از دو بعد عقلانی و عاطفی برخوردار گردیده است. در عصر نو، با وجود فراهم بودن امکانات فراوان و به روز زندگی مادی، ندای نیاز به معنویت و آرامش بیش از دیگر دوره های تاریخ زندگی بشر به گوش می-رسد؛ چراکه پیشرفت و فناوری اگرچه آدمی را در سلسله عرضی وجود به پیش راند؛ اما هیچ گاه نتوانست و نمی تواند کمک کار او در هلال فرازین وجود باشد. مغرب زمین و بسیاری از کشورهایی که گرایش های دینی را از زندگی حذف و یا کم رنگ نموده اند و عقلانیت ابزاری را جایگزین هر گونه داوری پیرامون هستی شناسی نشاندند، پس از آنکه توان خود را در این مسیر ناچیز یافته و مهم ترین نیاز عاطفی انسانی «معنویت» را از عقلانیت جدا ساختند، در اندیشه تولید و نیز واردات معنویت های مشرق زمین افتادند. اندیشه ورزی فلسفی به ویژه به گونه ای که در حکمت متعالیه صدرایی تجلی یافته است، با چینش سه مقوله دین، معنویت - آموزه های عرفانی - و عقلانیت در کنار هم می تواند پاسخگوی مناسب و معتدلی برای نیاز حیاتی انسان در عصر کنونی و در جامعه ایرانی به شمار آید. در راستای جهانی سازی فرهنگ خردورزی و زیست معنوی، یکی از بهترین الگوها به ویژه برای اهل دانش و فرهیختگان جامعه، نظام اندیشه ورزی صدرایی است که بر پایه فرهنگ اسلامی_ ایرانی تدوین شده است.