گیاگان و وضعیت پراکنش علف های هرز در مزارع گندم، گوجه فرنگی، چغندرقند، پیاز و نخود منطقه مشهد

شناخت گیاگان علف های هرز موجود در مزارع می تواند در تصمیم گیری عملیات مدیریتی علف های هرز کمک شایانی کند. ویژگی گیاگان علف های هرز مزارع گندم پاییزه، گوجه فرنگی، چغندرقند، پیاز و نخود منطقه ایستگاه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه فردوسی مشهد به روش نمونه گیری تصادفی در سال 1386 مورد بررسی قرار گرفت. طی تحقیق، پنج نمونه گیری انجام شد که شامل سه نمونه گیری: 7، 14 و 21 روز پس از سبز شدن گیاهان زراعی و دو نمونه گیری: 60 و 67 روز پس از سبز شدن گیاهان زراعی بودند. نمونه گیری از سطح مزارع به صورت الگوی W بود، 10 نقطه روی آن انتخاب شد و در هر نقطه یک کوآدرات 25/0 مترمربعی انداخته شد. تعداد و نوع علف های هرز به تفکیک جنس و گونه شناسایی شدند. نوزده گونه علف هرز بارز در پنج زراعت مورد بررسی از ابتدا تا میانه ی فصل رشد مشاهده شدند که علف های هرز پیچک صحرایی، علف هفت بند، شاه تره، تاج خروس ریشه قرمز، تاج خروس خوابیده، تاج ریزی سیاه، سلمه تره و سوروف بیش ترین فراوانی را داشتند. در بین علف های هرز، پیچک صحرایی، علف هفت بند، سلمه تره و سوروف دارای بیش ترین یکنواختی در پراکنش در سطح مزارع مورد پایش بودند. توق، دم روباهی سبز، خاکشیر تلخ، خردل وحشی و کیسه کشیش در زراعت گندم پاییزه از تراکم بالایی برخوردار بودند. تراکم کل علف های هرز در زراعت گوجه فرنگی کمتر از سایر گیاهان زراعی و در زراعت چغندرقند بیش از سایر گیاهان زراعی بود. غنای گونه ای در مزارع پیاز و نخود در مقایسه با حداکثر شاخص تنوع شانون-وینر کمتر از سایر گیاهان زراعی بود، به طوری که سلمه تره و علف هفت بند از گونه های غالب این مزارع بودند.