رابطه ی بین حمایت اجتماعی ادراک شده و خودشکوفایی با امید به زندگی در سالمندان شهر تهران

با توجه به جمعیت رو به رشد سالمندان ایران بررسی امید به زندگی و عوامل مرتبط با آن ضروری است؛ بنابراین هدف از مطالعه حاضر بررسی رابطه بین حمایت اجتماعی ادراک شده و خودشکوفایی با امید به زندگی در سالمندان شهر تهران بود.
این مطالعه توصیفی از نوع مقطعی بود که بر روی 200 نفر از سالمندان شهر تهران (سالمندان مقیم سراهای سالمندان و سالمندان غیر مقیم) در سال 1395 انجام شد. روش نمونه گیری به صورت در دسترس بود. ابزار جمع آوری داده ها پرسشنامه ی خودشکوفایی مزلو، امید به زندگی میلر و حمایت اجتماعی ادراک شده ی نوربک بود. داده ها توسط نسخه 20 نرم افزار SPSS و با استفاده از آزمون های همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت.
نتایج مطالعه نشان داد که بین حمایت اجتماعی ادراک شده و امید به زندگی، خودشکوفایی و امید به زندگی و خودشکوفایی و حمایت اجتماعی ادراک شده ی سالمندان شهر تهران رابطه ی مثبت و معنادار وجود دارد P<0.05)). نتایج تجزیه وتحلیل رگرسیون نشان داد که متغیرهای خودشکوفایی و حمایت اجتماعی تاثیر مستقیمی بر امید به زندگی دارند. همچنین نتایج نشان داد که حمایت اجتماعی ادراک شده در سالمندان مقیم سراهای سالمندان و خودشکوفایی در سالمندان غیر مقیم تاثیر بیش تری بر امید به زندگی آن ها داشته است (P<0.05).
یافته های مطالعه حاکی از آن است که با فراهم آوردن زمینه های مناسب جهت بهبود کیفیت، تقویت و ایجاد شاخصه های حمایت اجتماعی ادراک شده و خودشکوفایی در سالمندان (مقیم سراهای سالمندان و غیر مقیم) می توان شاخصه ی امید به زندگی را در آن ها بهبود بخشید.