سنجش اثربخشی رفتار درمانی دیالکتیکی و طرحواره درمانی بر کاهش میزان رفتار تکانشی در آشفتگی شخصیت مرزی

اختلال شخصیت مرزی شایع ترین اختلال شخصیت در روانپزشکی است. میزان اقدام به خودکشی در افراد دچار این اختلال نزدیک 10% است.
مقایسه اثربخشی رفتار درمانی دیالکتیکی و طرحواره درمانی بر رفتار تکانشی در بیماران دچار اختلال شخصیت مرزی بیمارستان بوعلی شهر قزوین.
پژوهش از نظر هدف کاربردی و شیوه گردآوری داده های پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش‏آزمون و پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش دربرگیرنده همه بیماران دچار اختلال شخصیت مرزی بود که به دلیل رفتارخودکشی گرایانه به بیمارستان بوعلی شهر قزوین مراجعه کرده بودند. نمونه های پژوهش شامل 36 نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. از این تعداد 24 نفر به طور تصادفی در دو گروه آزمایشی هر گروه 12 نفر و یک گروه گواه نیز 12 نفر جایگزین شدند. در این پژوهش از مصاحبه بالینی ساخت دار، پرسشنامه میلون و پرسشنامه ی رفتارهای تکانشی بارات استفاده شد. بیماران اختلال شخصیت مرزی گروه های آزمایش در 16 نشست 45 دقیقه ای به صورت جداگانه در 16 هفته پیاپی زیر مداخله قرار گرفتند. داده ها با آزمون تحلیل کواریانس چند متغیری، یک متغیری و آزمون تعقیبی توکی و نرم افزار SPSS22 تحلیل شد.
تفاوت معنی دار بین رفتاردرمانی دیالکتیکی و طرحواره درمانی بر رفتار تکانشی در سطح (05/0> P) وجود داشت. همچنین، تفاوت معنی دار بین رفتار درمانی دیالکتیکی و طرحواره درمانی در بیماران مبتلا به اختلال شخصیت مرزی در متغیر نامبرده در سطح 01/0> P وجود نداشت. نتایج بدست آمده از دوره یک ماهه پی گیری در راستای یافته های پیشین بود.
رفتار درمانی دیالکتیکی و طرحواره درمانی در کاهش رفتار تکانشی در بیماران دچار اختلال شخصیت مرزی اثربخش است.