دیدگاه و تجربیات دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی گلستان از تنبیه در محیط های آموزشی

همه ابعاد وجودی انسان در بستر تربیت او شکل می پذیرد. تنبیه ها در دانشگاه بیشتر از نوع «تمرین مجدد » هستند تا با نوآموزی چندباره از وقوع انحرافات کاسته و رفتارهای دانشجویان را اصلاح نمایند. هدف از این پژوهش بررسی دیدگاه و تجربیات دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی گلستان از تنبیه در محیط های آموزشی می باشد.
رو شها: در این پژوهش با رویکرد کیفی 30 دانشجوی دانشگاه علوم پزشکی گلستان درباره «تنبیه در محیط های آموزشی » مورد بررسی قرار گرفتند. نمونه گیری مبتنی بر هدف و با حداکثر تنوع بود. از مصاحب ه های نیمه ساختار یافته تا رسیدن به اشباع داده ها استفاده گردید. مصاحبه ها ضبط، دست نویس، کدگذاری و طبق هبندی و مطابق رویکرد «تحلیل محتوا » تجزیه و تحلیل شدند.
60 درصد دانشجویان مونث، با قومیت فارس و غیره، با تنوع رشته پزشکی، پرستاری و مامایی و پیراپزشکی بودند. مفهوم تنبیه براساس تجربیات مشارکت کنندگان معادل «اذیت شدن، ضایع شدن، نمره کم گرفتن، سازندگی/ارتقا » بود. «تنبیه توجیهی » مورد پذیرش دانشجویان بوده است و وجود «تنبی های که سازنده باشد و شخصیت دانشجو را زیر سوال نبرد » را ضروری می دانستند. مشارکت کنندگان اظهار داشتند در محیط آموزشی از سوی استاد مورد تنبیه واقع
می شوند اما هر استادی به شیوه خاصی از تنبیه در آموزش دانشجویان استفاده میکند.
دانشجویان تنبیه را عاملی برای توجیه شدن رفتارهای خود می دانستند. اما برخی از تنبیه ها در محیط آموزشی جنبه متنبه شدن و مثبت را نداشت و دانشجویان در برخی از موارد رفتارها و نحوه برخورد اساتید را به عنوان تنبیه قلمدادمی نمودند و اثرات تخریبی بر شخصیت دانشجویان بر جا گذاشته بود.