بررسی اثرات کورکومین بر روی نارسایی کبدی القا شده با تیواستامید در موش های صحرایی نر

در جریان متابولیسم بسیاری از داروها و سموم در کبد، متابولیت های فعالی ایجاد می شوند که بسیاری از آنها باعث ایجاد مسمومیت کبدی می گردند. این مطالعه با هدف بررسی اثر کورکومین بر مسمومیت کبدی ناشی از تیواستامید در موش های صحرایی نر بالغ انجام گردید.
روش تحقیق: در این مطالعه تجربی، از 48 سر موش صحرایی ماده بالغ که به 6گروه شامل گروه های: کنترل، شاهد، 4 دسته تجربی دریافت کننده تیواستامید (mg/kg50) به تنهایی و تیواستامید به همراه کورکومین با دوزهای mg/kg30، mg/kg60 و mg/kg120 تقسیم شدند. در این بررسی کلیه تجویزها برای مدت 21 روز و به صورت درون صفاقی انجام گردید. در پایان، سطح سرمی آنزیم های آلانین آمینوترانسفراز، آسپارتات آمینوترانسفراز و آلکالین فسفاتاز اندازه گیری و ساختار بافتی کبد حیوانات بررسی گردید. داده ها از طریق آزمون های آماری ANOVA و دانکن، در سطح معنی داری 0/05 P≤ تجزیه و تحلیل شدند.
نتایج نشان داد که تیواستامید باعث افزایش معنی دار سطح سرمی آنزیم های آسپارتات آمینوترانسفراز، آلانین آمینوترانسفراز و آلکالین فسفاتاز در سطح 0/05 P≤نسبت به گروه کنترل و همچنین هجوم لنفوسیتی اطراف پورتال تریاد و تخریب بافتی کبد شد؛ در حالی که کورکومین در دوزهای مختلف باعث کاهش معنی دار سطح سرمی آنزیم های بیان شده در سطح 0/05 P≤و بهبود ساختار بافتی کبد نسبت به گروه دریافت کننده تیواستامید گردید.
تیواستامید احتمالا از طریق ایجاد استرس اکسیداتیو باعث افزایش سطح سرمی ترانس آمینازها و آسیب به ساختار بافتی کبد می گردد؛ در حالی که مصرف همزمان کورکومین با تیواستامید احتمالا به دلیل خواص آنتی اکسیدانی کورکومین، باعث کاهش فعالیت ترانس آمینازها و بهبود ساختار بافتی کبد می شود.