اثر عصاره زنجبیل بر تغییرات هیستوپاتولوژیک کبد و آنزیم های ALT، AST و ALK در موش های صحرایی تیمار شده با آزاتیوپرین

آزاتیوپرین کاربرد وسیعی در درمان بیماری های خود ایمنی و پیوند اعضا دارد. نتایج مطالعات حاکی از اثرات سوء این دارو بر عملکرد و ساختار کبد می باشد. زنجبیل گیاهی با خواص آنتی اکسیدانی قوی و اثرات محافظتی در برابر توکسین های مختلف می باشد. مطالعه حاضر با هدف بررسی اثر عصاره زنجبیل بر تغییرات کبدی ناشی از مصرف آزاتیوپرین در موش های صحرایی صورت گرفته است. در این تحقیق تجربی، 56 سر موش صحرایی ماده بالغ از نژاد ویستار به 7 گروه 8 تایی شامل ا- کنترل (آب و غذای معمولی) 2- شاهد (آب مقطر به عنوان حلال دارو) 3- آزاتیوپرین (15 میلی گرم بر کیلوگرم) 4- عصاره هیدروالکلی زنجبیل (200 میلی گرم بر کیلوگرم) 5- آزاتیوپرین (15 میلی گرم بر کیلوگرم) با عصاره زنجبیل (50 میلی گرم بر کیلوگرم) ، 6- آزاتیوپرین (15 میلی گرم بر کیلوگرم) با عصاره زنجبیل (100میلی گرم بر کیلوگرم) 7- آزاتیوپرین (15 میلی گرم بر کیلوگرم) با عصاره زنجبیل (200 میلی گرم بر کیلوگرم) تقسیم شدند. عصاره زنجبیل به روش گاواژ و آزاتیوپرین به روش داخل صفاقی به حیوانات تجویز شد. تیمار حیوانات به مدت بیست روز انجام شد و در بیست و یکمین روز پس از شروع آزمایش و پس از توزین حیوانات، خونگیری از قلب انجام گرفت و غلظت سرمی آنزیم های آلانین آمینوترانسفراز (ALT) ، آسپارتات آمینوترانسفراز (AST) و آلکالین فسفاتاز (ALP) به روش الایزا اندازه گیری شد. کبد حیوان جدا شد و برش های بافتی از آن تهیه گردید. نتایج با آزمون آماری ANOVA و تست دانکن در سطح معنی داری 05/0 p ≤ تجزیه و تحلیل شد. در گروه های دریافت کننده همزمان زنجبیل با آزاتیوپرین کاهش معنی دار میانگین غلظت سرمی ALT، ASTو ALP در مقایسه با گروه آزاتیوپرین مشاهده گردید. در گروه های دریافت کننده همزمان زنجبیل با آزاتیوپرین میزان تخریب بافت کبد نسبت به گروه آزاتیوپرین کاهش قابل ملاحظه ای نشان داد. با توجه به نتایج این تحقیق مشخص گردید که عصاره هیدروالکلی زنجبیل توانسته بر بافت کبد اثر محافظتی داشته باشد و از شدت آثار تخریبی آزاتیوپرین بر بافت کبد بکاهد.