ارزیابی راندمان تعدادی از ژن های مرجع در آلوروپوس تحت شرایط تنش شوری

استفاده از گونه های وحشی گیاهان زراعی یا خویشاوندان هالوفیت آن ها در برنامه های اصلاحی به منظور توسعه ارقام زراعی متحمل به شوری و خشکی می تواند نتایج مفیدی را به دنبال داشته باشد. اخیرا گیاه آلوروپوس به عنوان یک مدل هالوفیت برای شناسایی و جداسازی ژن های جدید متحمل به شوری مورد توجه محققان قرار گرفته است. در میان روش های مورد استفاده برای مطالعات بیان ژن، واکنش زنجیره ای پلی مراز زمان واقعی یکی از روش های مناسب برای ارزیابی میزان بیان ژن است. در این روش کنترل خطا بین نمونه ها ضروری به نظر می رسد. روشی که به صورت گسترده برای کنترل خطا مورد استفاده قرار می گیرد، نرمال کردن سطوح RNA با یک ژن مرجع یا خانه دار می باشد. در این تحقیق به منظور بررسی پایداری بیان ژن ها در اندام های برگ و ریشه گیاه آلوروپوس، 7 ژن مرجع تحت شرایط تنش شوری مورد بررسی قرار گرفت. نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار geNorm نشان داد که ژن های ACT11، Beta actin و Beta tubulin در برگ و ژن های Beta tubulin و Beta actin در ریشه دارای بیشترین میزان پایداری هستند. بر اساس آماره توصیفی ژن ACT11 دارای بیشترین همبستگی (836/0 و 722/0 به ترتیب در ریشه و برگ) با شاخص BestKeeper بود. همچنین با توجه به نتایج این برنامه، ژن Beta tubulin در برگ و ریشه دارای بیشترین پایداری (کمترین ضریب تغییرات) بود. بنابراین می توان عنوان کرد که ژن های Beta tubulin، Beta actin و ACT11 می توانند به عنوان ژن های مرجع مناسب در گیاه آلوروپوس به منظور نرمال سازی داده های بیانی مورد استفاده قرار بگیرند.