اثربخشی طرحواره درمانی بر شدت افسردگی و افکار خودکشی در بیماران مبتلا به افسردگی مقاوم به درمان

مدل طرحواره های درمانی بر نقش طرحواره های ناسازگار اولیه در اختلالات روانشناختی تاکید زیادی دارد. هدف این مطالعه تعیین اثربخشی طرحواره درمانی بر شدت افسردگی و افکار خودکشی در بیماران مبتلا به افسردگی مقاوم به درمان بود.
پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح تحقیق پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه بود. از میان بیماران مبتلا به افسردگی مقاوم به درمان در بخش روانپزشکی بیمارستان های نفت و صدوقی اصفهان، 30 نفر بر اساس ملاک های ورود و خروج به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه برابر آزمایش (15 نفر) و گواه (15 نفر) قرار گرفتند. گروه آزمایش طی 12 هفته تحت طرحواره درمانی قرار گرفت. در این مدت برای گروه گواه هیچ گونه مداخله درمانی صورت نگرفت. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه های افسردگی بک (BDI-II) و سیاهه افکار خودکشی بک (BSSI) بود که در پیش آزمون و پس آزمون مورد استفاده قرار گرفتند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس چند متغیری و بوسیله نسخه 19 نرم افزار SPSS انجام شد.
نتایج این مطالعه نشان داد که میانگین نمرات افسردگی و افکار خودکشی در گروه آزمایش در مرحله پس آزمون در مقایسه با گروه گواه به طور معنی داری کاهش بیشتری پیدا کرده است (0001/0>p). به عبارت دیگر، جلسات طرحواره درمانی باعث کاهش شدت افسردگی و افکار خودکشی بیماران مبتلا به افسردگی مقاوم به درمان شده بود.
نتایج حاکی از آن است که طرحواره درمانی می تواند به عنوان مداخله ای موثر برای کاهش شدت افسردگی و افکار خودکشی افراد مبتلا به افسردگی مقاوم به درمان مورد استفاده قرار بگیرد. بنابراین، پیشنهاد می شود روانشناسان و روان پزشکان در سراسر کشور از طرحواره درمانی برای کاهش مشکلات روان شناختی افراد مبتلا به افسردگی مقاوم به درمان استفاده کنند.