مطالعه اثر محافظتی سلول های مزانشیمی مغزاستخوان بر ویژگی های بافت شناسی و ریزسنجی بیضه متعاقب پیچش-واپیچش بند بیضه در موش های سفید آزمایشگاهی

نظر به اینکه اختلال در سیتم گردش خون بیضه و متعاقبا کم خونی عضو می تواند موجب اختلال در باروری گردد. در این پژوهش اثر محافظتی سلول های مزانشیمی مغزاستخوان بر هیستومورفومتری بافت بیضه متعاقب پیچش-واپیچش Tursion-Detursion (T-D) بند بیضه به طور مقایسه ای مورد بررسی قرار گرفت.
در این مطالعه تجربی تعداد سی سر موش سفید کوچک آزمایشگاهی بالغ به طور تصادفی به سه گروه مساوی تقسیم شدند. گروه کنترل شم Con-sham)): در این گروه فقط حفره شکم باز و سپس بسته شد. گروه پیچش-واپیچش (T-D): در این گروه در بند بیضه چپ عمل پیچش-واپیچش انجام شد و پس از برقراری مجدد گردش خون در شبکه بیضه ای موش ها PBS به میزان 10 میکرولیتر تزریق شد. گروه سلول مزانشیمی (T-D+Msc): پس از عمل پیچش-واپیچش در موش های این گروه سلول های مزانشیمی به تعداد نیم میلیون در حجم 10 میکرولیتر داخل شبکه بیضه ای تزریق شد. در پایان دوره درمان (35 روز) بعد از نمونه برداری از بافت بیضه طرف چپ و تثبیت نمونه، مقاطع پارافینی توسط هماتوکسیلین – ائوزین و ماسون تری کروم (برای شمارش تعدادعروق) رنگ امیزی شدند، سپس پارامترهای بافتی مورد بررسی قرارگرفت. داده های حاصله توسط نرم افزار SPSS و آزمون آماری ANOVA و تست تعقیبی Tukey مورد آنالیز آماری قرار گرفتند.
نتایج مطالعه حاضر نشان داد که گروه درمان با مزانشیم (T-D+MSc) افزایش معنی داری در میانگین ضرایب اسپرماتوژنز، سلولهای سرتولی فعال و لایدیگ، قطر لوله های منی ساز، ضخامت اپیتلیوم و کپسول بیضه در مقایسه با گروه پیچش-واپیچش (T-D) دارد (05/0P≤ ). در بررسی تعداد عروق نیز در گروه پیچش-واپیچش (T-D) کاهش معنی داری نسبت به گروه تحت درمان با مزانشیم (T-D+MSc) مشاهده گردید (05/0P≤ ).
بررسی های ریزسنجی نشان داد که استفاده از سلول های مزانشیمی در روند بهبود آسیب ناشی از پیچش-واپیچش بند بیضه از طریق افزایش آنژیوژنز و ترمیم بافتی می تواند موثر واقع شود.