اثر فاکتورهای رشد پلاکتی بر احیای سلول های غشای آمنیوتیک بعد از فرآیند انجماد غشا آمنیوتیک و بر سلول های بنیادی لیمبال کشت داده شده روی غشا

زخم های مقاوم به درمان قرنیه، زخم هایی هستند که به درمان های رایج پاسخ نمی دهند. امروزه روش های درمانی متعددی برای درمان زخم های اپی تلیال قرنیه به کار می رود از جمله قطره اشک مصنوعی، قطره های چشمی حاصل از پلاسمای غنی از پلاکت، پیوند غشای آمنیوتیک و پیوند سلول های بنیادی لیمبال. هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر عوامل رشد پلاکتی بر احیای سلول های اپی تلیال غشای آمنیوتیک و غنی سازی سلول های بنیادی لیمبال کشت داده شده بر روی غشای آمنیوتیک توسط لیزات پلاکتی انسانی غنی از عوامل رشد می باشد.
روش پژوهش: در این مطالعه تجربی، تعداد 5 غشای آمنیوتیک تهیه شد و پس از فرآیند انجماد و تیمار با لیزات پلاکتی، میزان Viability (زنده بودن) سلول های آن ارزیابی گردید. به علاوه سلول های بنیادی لیمبال به دست آمده از قرنیه انسان پس از تایید ماهیت، با بررسی مارکر های اختصاصی سلول های بنیادی لیمبال، 63P و Vimentin، توسط روش ایمونوسایتوشیمی، بر سطح غشای آمنیوتیک کشت داده شدند و بعد از تیمار با لیزات پلاکتی، از نظر میزان Viability (زنده بودن سلول ها) بررسی گردیدند.
بررسی میزان Viability (زنده بودن) سلول ها افزایش معناداری در فواصل زمانی 24 ساعت، 72 ساعت و یک هفته در غشای آمنیوتیک تیمار شده با لیزات پلاکتی پس از فرآیند انجماد (فریز) میان گروه های مورد آزمایش و شاهد، آزمایش و Fresh و شاهد و Fresh نشان داد. بررسی مارکرهای اختصاصی سلول های بنیادی لیمبال، 63P و 75P، تاییدکننده ماهیت سلول های بنیادی لیمبال است. نتایج ارزیابی زنده بودن سلول های بنیادی لیمبال نشان دهنده افزایش معنی دار در زمان های 24 ساعت و72 ساعت پس از کشت روی غشای امنیوتیک و تیمار با لیزات پلاکتی می باشد، اما این افزایش در مدت زمان یک هفته معنی دار نیست.
لیزات پلاکتی غنی از عوامل رشد قادر است میزان زنده بودن سلول های اپی تلیال غشای آمنیوتیک و سلول های بنیادی لیمبال را افزایش دهد. به این ترتیب استفاده از سلول لیمبال کشت داده شده روی غشای آمنیوتیک و تیمار آن با لیزات پلاکتی در پیوند اتولوگ و آلوژن سلول لیمبال به چشم های مبتلا به نقص لیمبال سلول های بنیادی بسیار کمک کننده خواهد بود.