مقایسهٔ طرحواره های ناکارآمد اولیه با میزان رضایت از زندگی در زنان بینا و نابینا

یکی از شاخص های بهداشت روانی میزان رضایت از زندگی بوده که بر کیفیت زندگی افراد تاثیر می گذارد. ازآنجاکه افراد با ناتوانی، ویژگی ها و توانایی های متفاوتی با افراد عادی دارند، ممکن است رضایت از زندگی آن ها تحت تاثیر نوع و میزان ناتوانی شان قرار گیرد. پژوهش حاضر با هدف مقایسهٔ طرحواره های ناکارآمد اولیه با میزان رضایت از زندگی در زنان بینا و نابینا انجام شد.
روش پژوهش علی مقایسه ای بود. جامعهٔ آماری را 4 1 نفر از زنان عادی و 4 0 نفر از زنان نابینا و کم بینا تشکیل دادند که به صورت داوطلبانه انتخاب شدند. ابزار به کاررفته در این پژوهش، فرم کوتاه پرسشنامهٔ طرحواره های ناسازگار اولیهٔ یانگ 2 0 0 5 و پرسشنامهٔ رضایت از زندگی داینر و همکاران 1 9 8 5 بود. داده ها با استفاده از آزمون تی گروه های مستقل و تحلیل واریانس چندمتغیره تجزیه وتحلیل شد.
یافته های پژوهش نشان داد بین طرحواره های ناکارآمد اولیه و میزان رضایت از زندگی در میان زنان بینا و نابینا تفاوت معناداری وجود ندارد و تنها در مولفهٔ طرحوارهٔ ناکارآمد رهاشدگی بین دو گروه تفاوت معناداری به دست آمد (0 ٫ 0 4 4 =p).