بدبینی سازمانی پرستاران: مطالعه پدیدارشناسی

بدبینی سازمانی به عنوان مفهوم جدید روابط کارکنان- مدیران و به عنوان یکی از مهم ترین نگرش های کارکنان، به تازگی مورد توجه بسیاری از محققان و مدیران قرار گرفته است. اگر پرستاران به بیمارستان محل خدمت بدبین شوند، موجب مضرات بسیاری برای بیمارستان گردیده و عملکرد مطلوب آن را با مشکل مواجه می سازد. با توجه به نقش کلیدی پرستاران به عنوان منابع ارزشمند انسانی در ارایه خدمات به مردم و افزایش بدبینی سازمانی در بین آن ها، پژوهش حاضر با هدف تبیین تجارب پرستاران از بدبینی سازمانی انجام شد.
پژوهش حاضر یک مطالعه کیفی بود که در آن از رویکرد پدیدارشناسی استفاده شد. شرکت کنندگان از میان پرستاران شاغل در بیمارستان های دولتی استان خراسان شمالی انتخاب شدند. نمونه گیری مبتنی بر هدف بود که با 19 شرکت کننده انجام گرفت. روش جمع آوری داده ها، مصاحبه های نیمه ساختار یافته عمیق و روش تجزیه و تحلیل Colaizzi بود.
یافته های مطالعه سه درون مایه اصلی شامل عوامل شناختی (عدم تکریم پرستار، بی عدالتی، ریاکاری، جو انتقاد ناپذیر، پارتی بازی، نقض قرارداد روان شناختی، عدم شایستگی مسوولان بیمارستان)، عوامل احساسی (سیاست زدگی بیمارستان، نداشتن وجه اجتماعی، احساس بیگاری کشیدن از پرستاران) و عوامل رفتاری (عدم پیشنهاد حرفه پرستاری به دیگران، تمایل به بازنشستگی پیش از موعد، عدم تمایل به پیشرفت دیگران، انتقاد و عدم همراهی با تصمیمات مدیریت، مجاز دانستن استفاده شخصی از امکانات بیمارستان) را نشان داد.
جلوگیری از پارتی بازی، وجود عدالت سازمانی، تکریم پرستار، کاهش سیاسی کاری بیمارستان بر کاهش بدبینی سازمانی پرستاران تاثیرگذار است. از این رو، تاکید بر جنبه های عدالت رویه ای، تعاملی و مراوده ای می تواند زمینه کاهش بدبینی سازمانی پرستاران را فراهم سازد. از سوی دیگر، تکریم و احترام قایل شدن برای پرستاران تاثیر مهمی در کاهش بدبینی سازمانی آنان خواهد داشت. از این رو، می توان با تشویق پرستاران در مراسم های مختلف، زمینه کاهش بدبینی سازمانی آنان را فراهم کرد.