بازخوانی نظریه حدوث جسمانی نفس در پرتو نظریه نوخاسته گرایی

براساس تئوری نوخاسته گرایی، ذهن به طور بدیع و پیش بینی ناپذیری از بدن فیزیکی ظهور می کند و وابسته به آن است اما در عین حال غیرقابل تقلیل به مغز و یا هر گونه سیستم فیزیکی برآمده از آن است. یکی از قرائت های مهم نوخاسته گرایی، نوخاسته گرایی جوهری است که در بسیاری از شاخصه ها با نظریه حدوث جسمانی نفس قرابت دارد. از این رو به نظر می رسد این نظریه قابل بازخوانی و صورت بندی در فضای فلسفه ذهن معاصر است و می توان از نظریه نوخاسته گرایی صدرایی سخن گفت. در نظریه نوخاسته گرایی صدرایی، ذهن، در مرحله ای از تکامل سیستم پیچیده مغزی و اندام واره های زیستی، بصورت بدیع، پیش بینی ناپذیر و با وابستگی پایه ای به بدن مادی ظهور می کند و از سوی دیگر غیر قابل تقلیل به بدن است. بر اساس اتحاد خارجی ذهن – بدن مساله علیت ذهنی و رابطه این دو چهره دیگری به خود می گیرد که در دیدگاه های پیش از صدرا بی سابقه است این جکیده به همین میزان است و بیشتر نمی شود