مقدمه ای بر استراتژی توسعه منطقه ای (RDS) با تاکید بر تجارب ایرلند شمالی، استونی، موراویای جنوبی و کردستان عراق

استراتژی توسعه منطقه ای (RDS)، به عنوان یکی از دستاوردهای نوین و کارآمد جهت دستیابی به توسعه و تعادل منطقه ای است. این استراتژی به منظور از بین بردن اختلاف ساختاری منطقه ای و ایجاد فرصت برابر برای تمامی مناطق طرح گردیده و به مثابه ابزاری برای ایجاد و بقای جوامع پایدار شناخته می شود. این پژوهش بر آن است تا ضمن معرفی و شناسایی ابعاد و زوایای وجودی یکی از آخرین دستاوردهای توسعه مند نمودن مناطق؛ جهت تعمیق در حیطه کارکردی و جایگاه آن؛ به بررسی تجارب مناطقی که طرح RDS را اجرا نموده اند، بپردازد. مناطق مورد مطالعه شامل ایرلند شمالی، موراویای جنوبی، استونی و کردستان عراق بوده است. بدین منظور طرح های تهیه شده در مناطق مذکور در بخش های رویکرد اصلی سند، اهداف، مراحل و نتایج مورد مطالعه قرار گرفتند. بنابراین با توجه به زمینه های مشترک و همپوشانی های مابین طرح های فوق می توان بیان داشت، تهیه و اجرای موفقیت آمیز RDS می تواند با تقویت رقابت پذیری و جهت دادن به جریان ها، موجبات کاهش نابرابری منطقه ای، افزایش کارایی فضا و توسعه متوازن منطقه ای را فراهم می نماید.
به عبارتی از مهم ترین نتایج و ثمرات به کارگیری راهبرد توسعه منطقه ای، اطمینان از توجه به تمام عوامل دخیل در توسعه منطقه مورد نظر و همچنین توجه به مجموعه روابط و ارتباطات درونی و بیرونی که به طور مستقیم و یا غیرمستقیم توسعه منطقه تحت تاثیر آن هاست و بالتبع شناسایی چالش های اقتصادی، اجتماعی، سیاسی، فرهنگی، امنیتی و... می باشد.