بررسی خلاهای قانونی در خصوص انجام مراسمات مذهبی

دین و مذهب نقش مهم و گسترده ای در زندگی ابنای بشر در طول تاریخ ایفاء نموده است. تا جایی که جامعه شناسان معتقدند: در طول تاریخ جامعه بدون دین اساسا وجود نداشته است. البته در این جا منظور دین به معنای حداقلی آن می باشد. (دین، قدرت، جامعه، ماکس وبر، نشر، مرکز 1374، چاپ اول تهران) نقش حیاتی عامل دین در نقش دادن به سنت های جامعه هرگز قابل انکار نیست به طوری که شاهدیم عرف و سنن بسیاری از جوامع کنونی تا حد فراوانی متاثر از مذهب و اعتقادات دینی آن جوامع است. و چون عرف در فلسفه حقوق منبع ثانی تلقی می گردد، اهمیت این مبحث دو چندان به نظر می رسد.
کشور ایران هم از دیرباز زادگاه ادیان و مذاهب گوناگون بوده است. مردم ایران پیش از اسلام هم هرگز چون برخی ممالک باستانی نظیر مصر و بین النهرین بت پرستی ننمودند و از راه یکتاپرستی منحرف نگشتند. پس از انقلاب اسلامی لزوم تدوین قوانین بر اساس شریعت اسلامی و دین بیش از پیش مورد توجه قانون گذار قرار گرفت اما درباره تصویب قوانین در خصوص نفس دین نظیر اعمال و مناسک دین غفلت صورت گرفت. به طوری که امروزه خلا وجود یک قانون جامع در این زمینه بسیار محسوس است. در این پژوهش پرسش اصلی این است که آیا اساسا تصویب یک قانون درباره اعمال و مناسب مذهبی از دیدگاه تئوریک و فنی ممکن است؟ و اگر رواست چه نکاتی و مسائلی باید در آن مورد توجه قرار گیرد. سپس به سابقه این نوع قانون گذاری در دیگر کشورها با نگاهی تطبیقی خواهیم پرداخت.