کنشگران کلیدی میدان تامین اجتماعی

میدان تامین اجتماعی در این پژوهش، عرصه کنش سازمان های متفاوت است که یکی ازمهمترین آن ها، سازمان تامین اجتماعی است. جایگاه این سازمان در ساختار سیاست گذاری اجتماعی ایران، همراه با سطح فراگیری و منابع مالی حاصل از تعویق میان پرداخت حق بیمه بیمه شدگان و انجام تعهدات متقابل سازمان، به آن موقعیت ممتازی بخشیده که کنشگران صاحب قدرت را به سمت ورود به میدان تامین اجتماعی سوق می دهد، به این امید که منابع/دارایی ها/یا سیاست گذاری ها را درجهت نفع/تشخیص خویش هدایت کنند. در چنین شرایطی پیاده سازی سیاست های اجتماعی، پیگیری اهداف اجتماعی و یا تلاش برای گریز ازخطربحران در منابع سازمان، همگی در گروی شناخت کنشگران عمده و ابزار اعمال قدرت آن هاست. بنابراین مسئله اساسی پژوهش حاضر پی بردن به کیستی کنشگران کلیدی این میدان و سازکارهاوابزارهای آن ها در مواجهه با سازمان تامین اجتماعی است. روش این پژوهش کیفی بوده و از هر دو روش اسنادی و میدانی بهره برده است. از تکنیک های تحلیل محتوای کیفی و مصاحبه در گردآوری و تطبیق داده ها و بررسی انتقادی در تحلیل داده ها و نیز تکنیک تحلیل میدان تک قطبی برای هر دو بخش استفاده شده است. یافته های پژوهش نشان داد که مهمترین کنشگران میدان، نهادهای مجلس، دولت، کارگران، کارفرمایان و سازمان تامین اجتماعی بوده اند که هر یک از آن ها از ابزارهای متفاوت و خاص خود برای مواجهه در میدان استفاده کرده اند که تشریح آن در مقاله آمده است. میدان تامین اجتماعی در ایران درعمل از رویکرد سه جانبه گرایی تبعیت نمی کند؛ و این مسئله بیش ازهرچیز ناشی از تضعیف نهادهای کارگری و کارفرمایی است. پیامد این مسئله، تقویت مجلس به مثابه نهادی میانجی و تضعیف بیشتر گفتگوی سه جانبه تخصصی است.