اثر پیش تیمار 2،4-D و تنظیم کننده های رشد گیاهی بر باززایی گوجه فرنگی (Solanum lycopersicum L.)

بدلیل اهمیت و جایگاه گوجه فرنگی در رژیم غذایی انسان، یک سیستم باززایی درون شیشه ای تکرار پذیر برای تراریختی ژنتیکی با کاربرد تجاری در آن ضروری است. تقسیم فعال سلولی در زمان تلقیح بافت های گیاهی با آگروباکتریوم در موفقیت تراریختی نقش بسیار تعیین کننده ای دارد. برای این منظور در این تحقیق اثر پیش تیمار یک اکسین قوی به همراه چند تیمار تنظیم کننده رشد گیاهی دیگر بر اندام زایی دو رقم زراعی گوجه فرنگی شامل گیلاسی و فلات 111 مورد مطالعه قرار گرفت. ریزنمونه های کوتیلدون و هیپوکوتیل هفت روزه در محیط کشت پایه MS تکمیل شده با 3 درصد ساکارز و 6/0 درصد آگار و غلظت های مختلفی از IAA، NAA و BAP قرار داده شدند. پیش تیمار 2،4-D اثری بر باززایی نداشت و فقط منجر به تشکیل کالوس شد و پس از واکشت این کالوس ها در محیط کشت های حاوی تنظیم کننده های رشد گیاهی دیگر نیز باززایی مشاهده نشد. بالاترین درصد باززایی در رقم گیلاسی در محیط کشت حاویBAP (3 یا 5/1 میلی گرم بر لیتر) باضافه 1/0 میلی گرم بر لیتر IAA مشاهده شد. بیشترین تعداد شاخساره تشکیل شده از کوتیلدون های رقم گیلاسی در محیط کشت حاوی BAP (3 یا 5/1 میلی گرم بر لیتر) باضافه 1/0 میلی گرم بر لیتر IAA مشاهده شد. ریشه زایی شاخساره ها در محیط کشت حاوی 2 میلی گرم بر لیتر IBA صورت گرفت.