تعیین غلظت کشنده آمونیاک و محدوده قابل تحمل pH برای ماهی گورخری (Danio rerio)

افزایش آمونیاک آب، یکی از مشکلات عمده در پرورش و نگهداری آبزیان است .مواد نیتروژن دار به طرق مختلف مانند اکسیداسیون مواد آلی نیتروژن دار نظیر پروتئین ها، تجزیه فضولات و آمونیاک دفعی توسط ماهیان تولید می شود. افزایش این ترکیبات در سیستم های گردش مجدد آب و آکواریوم ها همواره مطرح بوده است و به عنوان یک عامل استرس زا محسوب می شود. از طرف دیگر افزایش و یا کاهش آمونیاک غیریونیزه نیز تحت تاثیر تغییرات pH قرار دارد. برای اندازه گیریLC50 آمونیاک هفت تیمار شامل تیمار شاهد و تیمار هایی با غلظت های 069/0، 138/0، 276/0، 552/0، 105/1 و 210/2 میلی گرم بر لیتر آمونیاک غیریونیزه در نظر گرفته شد. سپس به منظور به دست آوردن محدوده قابل تحمل pH، ماهیان به صورت انفرادی در معرض کاهش و یا افزایش تدریجی (1/0 واحد به ازای هر دقیقه) pH با استفاده از HCl و NaOH 4/0 نرمال قرار گرفتند. میزان LC50 برای دوره های زمانی مختلف با استفاده از نرم افزار پروبیت تعیین شد و میزان LC50 برای مدت زمان های 24، 48، 72 و 96 ساعت به ترتیب برابر 766/0، 634/0، 532/0 و 471/0 میلی گرم بر لیتر به دست آمد. میانگین آستانه تحمل بیشینه و کمینه pH به ترتیب 04/0±64/11 و 09/0±60/2 محاسبه گردید. نتایج به دست آمده نشان داد که ماهی گورخری جزو ماهیان حساس به مسمومیت آمونیاکی محسوب می شود اما نسبت به تغییرات pH نسبتا مقاوم است.