ارزیابی بوم شناختی خوریات استان هرمزگان (خورهای خمیر، تیاب و جگین) با استفاده از شاخص زیستی AMBI

این مطالعه با هدف بررسی وضعیت بوم شناختی و ارزیابی تاثیر فعالیت های انسانی بر خوریات خمیر، تیاب و جگین با استفاده از شاخص زیستی AMBI طی یک سال نمونه برداری صورت گرفت. در طول مدت زمان انجام این مطالعه 165 آرایه بزرگ بی مهره کفزی شناسایی گردید، که شامل 7 شاخه کرم های حلقوی (65 آرایه)، نرم تنان (65 آرایه)، بندپایان (28 آرایه)، خارپوستان (3 آرایه)، مرجانیان (2 آرایه)، نمرته آ(1 آرایه) و نماتودا (1 آرایه) بودند. کرم های پرتار با فراوانی 57/37% از فروانی کل، بیشترین تعداد گونه بزرگ بی مهرگان کفزی را به خود اختصاص دادند. میانگین شاخص AMBI در تمام فصول نمونه برداری از 09/0±12/1 (فصل بهار) تا 15/0±08/5 (فصل پاییز) متغیر بود. حداکثر مقادیر AMBI مربوط به ایستگاه 6 (بهار: 81/0±12/4؛ تابستان: 56/0±01/5؛ پاییز: 15/0±08/5؛ زمستان: 38/0±42/4) و حداقل میزان آن در ایستگاه های 7 (بهار: 09/0±12/1؛ تابستان: 07/0±24/1) و 1 (پاییز: 07/0±25/1؛ زمستان: 24/0±33/1) مشاهده شد. نتایج حاصل از وضعیت بوم شناختی خوریات مورد مطالعه بر اساس شاخص AMBI نشان داد که خور خمیر در طول سال در طبقات «اندکی آلوده» تا «نسبتا آلوده»، خور تیاب در طبقات «اندکی آلوده» تا «به شدت آلوده» و خور جگین در طبقه «اندکی آلوده» طبقه بندی شدند. نتایج نشان داد که شاخص AMBI شاخص مناسبی برای تفکیک نواحی با حداقل تاثیر فعالیت های انسانی از مناطق تحت تاثیر این فعالیت ها می باشد و می تواند به عنوان ابزار مدیریت قوی در برنامه های پایشی استفاده شود.