ارزیابی عملکرد روش فلوسیتومتری در شناسایی مقاومت پلاکتی در بیماران مبتلا به لوسمی میلوئیدی حاد(AML)

مقاومت پلاکتی ایمیون حالتی است که در آن آنتی بادی بر علیه آنتی ژنهای پلاکت تولید و باعث تخریب پلاکتهای تزریق شده بوسیله سلولهای بیگانه خوار و ماکروفاژ می شود. هدف از این مطالعه بررسی کارایی روش فلوسیتومتری در پیش بینی نتایج تزریق پلاکت و مقاومت پلاکتی و انتخاب پلاکت سازگار برای بیماران می باشد.
این مطالعه مورد شاهدی بر روی 15 بیمار دارای Acute myeloid leukemia AML با سابقه تزریق دوبار یا بیشتر پلاکت به همراه 15 فرد سالم بدون سابقه تزریق پلاکت انجام شد. پس از نشان دار کردن پلاکت ها با 5-کلرومتیل فلورسین دی استات (CMFDA) و مجاورت آنها با سرم بیماران، به بررسی میزان فاگوسیتوز پلاکت ها توسط مونوسیت ها در دو گروه پرداخته شد
میانگین قدرت فاگوسیتوز پلاکت ها توسط مونوسیت در گروه در گروه کنترل 2/86±18/27درصد، در گروه بیمار مبتلا به مقاومت پلاکتی ایمیون10/4±68/47 درصد و در گروه بیمار غیرمبتلا به مقاومت پلاکتی ایمیون 15/21±36/73 درصد بدست آمد(0/001=p). همچنین بین قدرت فاگوسیت پلاکت توسط مونوسیت وCorrected Count Increment (CCI) یک ساعته و 24 ساعته نیز هر کدام به تنهایی یک ارتباط منفی معنی داری وجود داشت (0/001- p=).
بر اساس نتایج این مطالعه و با توجه به حساسیت بالای روش فلوسیتومتری، استفاده از CMFDA برای بررسی مطالعات پلاکت بسیار مناسب می باشد و می توان از این ماده برای Cross match پلاکتی با روش فلوسیتومتری نیز استفاده کرد.