قلمروگستری جنوب خاوری ایران در مناسبات پساتحریم با تاکید بر بندر چابهار

قلمرو، بنیادی ترین دانش واژه جغرافیای سیاسی است که کارکرد آن تابع بایسته های زمانی و مکانی در قالب متغیرهای اقتصادی، نظامی، سیاسی، فرهنگی و فناوری برشماری می شود. از این رو متن پیش روی، بر گسترش قلمرو اثرگذاری جنوب شرق ایران در مناسبات جهانی به ویژه در دوران پساتحریم متمرکز است. مقاله حاضر بر این فرضیه استوار است که جنوب خاوری ایران به ویژه بندر چابهار توانش هایی در حوزه ترابری و بندرگاهی دارد که در صورت سرمایه گذاری و تقویت زیرساخت ها به کارکرد آن مقیاسی جهانی خواهد بخشید. داده های مورد نیاز به روش کتابخانه ای گرداوری و روش شناسی حاکم بر آن سرشتی توصیفی- تحلیلی دارد. نتیجه پژوهش نشان داد که نیاز فزاینده هند و چین توجه آن ها را به حضور در مکان های راهبردی جهان برانگیخته است که در این میان بندر چابهار در این مناسبات ژئواکونومیک، وزن ژئوپلیتیک ویژه ای یافته به گونه ای که این بندر در کانون توجه کشورهای هند، چین و افغانستان قرار گرفته و انتقال انرژی کشورمان به چین و پاکستان از جنوب شرق کشور رقابت این دو کشور را در قالب سرمایه گذاری و سفر متعدد هیات های دیپلماتیک هندی، افغانی و چینی را به ایران در پی داشته است که در آینده نزدیک نیز افزایش خواهد یافت.