پیش بینی گرایش به تفکر انتقادی بر اساس یادگیری خودگردان و باورهای معرفت شناختی دردانشجویان دندان پزشکی

تفکر انتقادی مجموعه ای از نگرش ها و عادات ذهنی است که موجب توسعه توانایی پژوهش، حل مسئله، خود راهبری، تصمیم گیری و یادگیری مادام العمر در دانشجویان می شود. پژوهش حاضر باهدف پیش بینی گرایش به تفکر انتقادی و یادگیری خودگردان بر اساس باورهای معرفت شناختی در دانشجویان دندانپزشکی انجام گرفت.
روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش را کلیه ی دانشجویان دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی (221 نفر) در سال تحصیلی 1397-1396 تشکیل می دادند که از میان آن ها با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای تعداد 150 دانشجو (62 پسر و 88 دختر) به عنوان نمونه انتخاب شدند. به منظور جمع آوری داده ها از پرسشنامه 63 سئوالی باورهای معرفت شناختی شومر (1998)، پرسشنامه 22 سئوالی راهبردهای یادگیری پینتریچ و دی گروت (1990) و مقیاس 75 سئوالی گرایش به تفکر انتقادی بدری (1386) استفاده شد. برای تجزیه وتحلیل داده ها از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون استفاده شد.
یافته ها نشان داد بین باور های معرفت شناختی و گرایش به تفکر انتقادی و بین یادگیری خودگردان و مولفه های آن با تفکر انتقادی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. همچنین نتایج رگرسیون نشان داد که مولفه های باورهای معرفت شناختی 41 درصد و یادگیری خودگردان 45 درصد قدرت پیش بینی را دارد.
درنتیجه می توان گفت یادگیری خودگردان و باورهای معرفت شناختی از عوامل تاثیرگذار و مرتبط با گرایش به تفکر انتقادی دانشجویان هستند.