اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت بر افزایش میزان خوش بینی و شفقت به خود دانش آموزان مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر

هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت بر افزایش میزان خوش بینی و شفقت به خود دانش آموزان دختر مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر بود. طرح پژوهش حاضر، نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانش آموزان دختر مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر پایه دوم دوره متوسطه دوم در سال تحصیلی 95-1394 شهر ایذه بود. به منظور اجرای پژوهش غربالگری انجام گرفت. به این صورت که ابتدا 302 نفر از جامعه مذکور به روش خوشه ایتصادفی چندمرحله ای انتخاب شدند و سپس پرسشنامه نگرانی پنسلوانیا را تکمیل نمودند که از میان آن ها 40 نفر انتخاب و سپس به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و گواه تقسیم شدند و گروه آزمایش به مدت 5/1 ماه تحت درمان متمرکز بر شفقت قرار گرفتند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش مصاحبه تشخیصی، پرسشنامه های خوش بینی شی یر و کارور و شفقت بر خود رائس و همکاران بود. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از شاخص های آمار توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد) و استنباطی (تحلیل کواریانس چندمتغیره) استفاده گردید. نتایج نشان داد که گروه آزمایش افزایش معنی داری را در خوش بینی و شفقت به خود بعد از دریافت آموزش نشان دادند. بر اساس یافته ها می توان گفت درمان متمرکز بر شفقت عامل تاثیرگذار مهمی بر افزایش خوش بینی و شفقت به خود افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر است.