تاثیر محلول پاشی برگی اسید سالیسیلیک بر برخی صفات مورفولوژیکی، فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی انگور رقم تامپسون سیدلس در شرایط تنش شوری

شوری از عوامل تنش زای محیطی است که رشد کمی و کیفی گیاهان را محدود می نماید. از راهکارهای مهم برای غلبه بر تاثیرات نامطلوب شوری کاربرد تنظیم کننده های رشد گیاهی است. تاثیر مثبت اسید سالیسیلیک در کاهش اثرات نامطلوب تنش ها در برخی گیاهان گزارش شده است. به منظور بررسی تاثیر کاربرد اسید سالیسیلیک بر برخی ویژگی های مورفولوژیکی، فیزیولوژیکی و بیو شیمیایی در انگور تامپسون سیدلس در شرایط شوری، آزمایشی گلدانی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کامل تصادفی مورد ارزیابی قرار گرفت. قلمه های ریشه دار شده این رقم با پنج سطح شوری (همراه آب آبیاری) صفر (شاهد)، 25، 50، 75 و 100 میلی مولار کلرید سدیم و چهار سطح اسید سالیسیلیک (محلول پاشی برگساره ای) صفر (شاهد)، 100، 200 و 300 میلی گرم در لیتر تیمار گردیدند. افزایش غلظت کلرید سدیم، باعث کاهش شاخص های رشدی، محتوای نسبی آب برگ و نیز افزایش نشت یونی و محتوای مالون دی آلدئید شد. در تیمار شوری 100 میلی مولار (بدون کاربرد اسید سالیسیلیک)، میزان کاهش طول ساقه و طول ریشه، به ترتیب 18/67 و 59 درصد در مقایسه با شاهد بود. در سطح شوری 100 میلی مولار، کاربرد اسید سالیسیلیک در غلظت 300 میلی گرم در لیتر، میزان پرولین را 11/4 برابر، قندهای محلول را 5/7 برابر، فعالیت آنزیم های گایاکول پراکسیداز، آسکوربات پراکسیداز و کاتالاز را به ترتیب به میزان 15/3، 1/4 و 6/3 برابر در مقایسه با شاهد افزایش داد. یافته های این پژوهش، نشان داد که در شرایط تنش شوری، کاربرد اسید سالیسیلیک (در غلظت های200 و 300 میلی مولار)، باعث افزایش کارایی رشد، افزایش فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانی و اسمولیت های سازگار و نیز کاهش نشت یونی شد.