نگاهی دوباره به انقلاب ایران (3)

انگار همین دیروز بود که از تجریش پرچم ها و پلاکاردها را راه می انداختیم. پارچه نوشته هایی که شب قبل از آن در مسجد همت تجریش، توسط جوانان نوشته می شد و بعد در کنار خیابانی که اکنون به نام دکتر شریعتی خوانده می شود، در زیر پل های جوی آب و یا در خانه برخی از همشهریان پنهان می کردیم و بعد از گذشتن از صفوف ارتش و شهربانی به یکباره آنها را بلند میکردیم و تظاهرات شکل می گرفت. بعد هم یک ماشین گیر می آمد که بالای آن برویم و برای مردم شعارهای خوشان را بدهیم و آنها هم پاسخ دهند. در چند تظاهرات هم بلندگو تهیه شد و دیگر هزاران هزار نفر یک شعار را تکرار می کردند. خانم ها در جلو صف بودند و آقایان در پشت سر. چون چندبار حضور زنان باعث شده بود که در برخورد ارتش با مردم تاخیر صورت بگیرد و همین تاخیر، راه بسته شده خیابان شریعتی را برای مردم باز می کرد و سیل خروشان مردم به ادامه دادن راه خود مصمم تر می شد. دیگر هیچگاه پس از تظاهرات متعدد قبل از انقلاب، من نتوانستم تمام مسیر تجریش، خیابان دکتر شریعتی، خیایان انقلاب تا میدان آزادی را پیاده طی کنم و حالا به نظرم این کار ناشدنی است. شور و حال مردم در آن روزهای قبل از انقلاب وصف ناشدنی است.