تحلیل دیدگاه های برنامه ریزی و پیشرفت پایدار فضایی با تاکید بر تقویت شهر های کوچک

تحلیل و تبیین دیدگاه های برنامه ریزی فضایی ضرورتی است که در کشور های درحال توسعه، به ویژه ایران، کمتر به آن توجه شده است؛ به این معنا که رشد سریع شهرها و ناهمگونی گستره وسیعی از فضا های جغرافیایی این جوامع، با تعادل بنیادین در اکثر شهرها، به ویژه در شهر های بزرگ و کلان شهرها، همراه نبوده است. بررسی وضع موجود برنامه ریزان را ناگزیر کرده است که به برنامه ریزی و آمایش در مقیاس های خرد و در قالب شهر های کوچک توجه کنند؛ زیرا در این صورت است که می توان با استفاده از منابع محلی به توسعه پایدار فضایی دست یافت. پژوهش حاضر با استفاده از روش شناسی توصیفی تحلیلی درصدد نظریه پردازی در حوزه مطالعات شهر های کوچک از منظر پیشرفت پایدار است. این امر علاوه براینکه به تکمیل و ارتقای بحث های متنوع درمورد نقش آفرینی آن ها در توسعه حوزه درون شهری و پسکرانه روستایی کمک می کند، در مطالعات گسترده شبکه های سکونتگاهی ملی، منطقه ای و محلی نیز از جایگاه ویژه ای برخوردار است. مطالعه و بررسی نظری و ماهیتی این موضوع دایره شناختی و ادراکی مبانی نظری مطالعات شهری را نیز ارتقا می دهد. نتایج حاصل از تحلیل و مقایسه دیدگاه های مطرح شده نشان می دهد که دیدگاه تقویت و توسعه شهر های کوچک مبتنی بر توسعه فضایی پایدار به واسطه نگاه همه جانبه به ساختار داخلی شهر های کوچک، نسبت به سایر دیدگاه ها، مزیت های ویژه ای دارد و نیز توانایی دارد که با تاکید بر پایداری این شهرها، علاوه بر تقویت ساختار درونی آن ها، مناسبات و شرایط محلی و منطقه ای را نیز بهره مند و پایدار سازد.