اثر تمرین بازتوانی قلبی به دو شکل تداومی و تناوبی بر فاکتور نکروز توموری آلفا (TNF-α)، اینترلوکین 1 بتا (IL-1β) و اینترلوکین 6 (IL-6) سرمی در بیماران پیوند عروق کرونر

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر تمرین بازتوانی قلبی به دو شکل تداومی و تناوبی بر بر فاکتور نکروز توموری آلفا (Tumor necrosis factor-alpha یا TNF-α)، اینترلوکین 1 بتا (Interleukin 1 beta یا IL-1β) و اینترلوکین 6 (Interleukin 6 یا IL-6) سرمی در بیماران پیوند عروق کرونر بود.
تعداد 30 نفر از بیمارانی که حدود یک ماه از عمل جراحی آن ها گذشته بود، به صورت مساوی و تصادفی به سه گروه تمرین تناوبی، تمرین تدوامی و شاهد تقسیم شدند. افراد با توجه به گروهی که داشتند، در برنامه ی تناوبی شدید (در هر جلسه دو زمان 10 دقیقه ای شامل 15ثانیه فعالیت با 100 درصد برون ده اوج توان، 15 ثانیه استراحت غیر فعال و 4 دقیقه استراحت بین دو نوبت 10 دقیقه ای) و یا تداومی (25-20 دقیقه تمرین طولانی با شدت متوسط) به مدت 8 هفته تمرین نمودند. برای گروه شاهد، هیچ گونه تمرین بازتوانی انجام نشد و پس از اتمام مطالعه، همان تمرین ها برای این گروه اعمال گردید. نمونه های خونی به منظور ارزیابی IL-6، TNF-α و IL-1β جمع آوری شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها، از آزمون Repeated measures ANOVA و از آزمون تعقیبی Bonferroni جهت تعیین محل تفاوت استفاده شد. کلیه ی تحلیل های آماری در سطح 050/0 > P انجام گردید.
سطح TNF-α و IL-1β سرم پس از 8 هفته تمرین بازتوانی در گروه های مداخله به طور معنی داری کاهش یافت. همچنین، مقایسه ی بین گروهی اختلاف معنی داری را بین تغییرات TNF-α و IL-1β در دو گروه مداخله نشان داد که این کاهش در گروه تمرین تناوبی بیش از تمرین تداومی بود (050/0 > P). اجرای تمرینات تداومی و تناوبی باعث تغییر معنی دار در سطح IL-6 در بیماران پیوند عروق کرونر نشد (050/0 < P).
با انجام تمرینات ورزشی به خصوص تمرین تناوبی، شاخص های پیش التهابی کاهش می یابد و از عوارض مجدد بعد از عمل نظیر گرفتگی مجدد عروق پیش گیری می شود.