بررسی میزان احساس تنهایی اجتماعی و عاطفی در سالمندان و ارتباط آن با برخی از عوامل اجتماعی موثر بر سلامت در شهرستان اصفهان در سال های 97-1396

بسیاری از سالمندان دوران پیری را به عنوان دوران تنهایی توصیف کرده اند. از این رو، شناسایی عوامل موثر بر این تفکر، امری ضروری در جهت پیش گیری از این احساس می باشد. هدف از انجام این مطالعه، بررسی میزان احساس تنهایی اجتماعی و عاطفی در سالمندان و ارتباط آن با برخی از عوامل اجتماعی موثر بر سلامت در شهرستان اصفهان در سال های 97-1396 بود.
این مطالعه بر روی 200 سالمند انجام گرفت. پس از اخذ رضایت از افراد و ثبت اطلاعات دموگرافیک، سلامت اجتماعی Keyes جهت بررسی میزان سلامت اجتماعی و پرسش نامه ی Social and emotional loneliness scale for adults (SELSA) به منظور تعیین میزان فراوانی تنهایی اجتماعی و عاطفی ثبت شد. آزمون های 2χ، t و همبستگی Pearson جهت مقایسه ی داده ها استفاده شد.
سالمندان با تحصیلات بالا (444/0 = r و 001/0 > P)، متاهل (572/0 = r و 001/0 > P)، درآمد بالا (481/0 = r و 001/0 > P) و سلامت اجتماعی بالا (582/0 = r و 001/0 > P)، کمتر احساس تنهایی می کردند. به لحاظ جنسیت، سالمندان زن بیشتر احساس تنهایی می کردند (194/0- = r و 006/0 = P). از طرفی، مشخص شد که احساس تنهایی ارتباط مستقیمی با زیر مقیاس های سلامت اجتماعی نظیر شکوفایی، انسجام، پذیرش و مشارکت داشت.
با توجه به بروز بالای احساس تنهایی در سالمندان، شناسایی و غربالگری عوامل خطر افزایش احساس تنهایی در این مطالعه، از اهمیت بالایی برخوردار می باشد؛ چرا که از این طریق، می توان با افزایش سلامت اجتماعی، سبب کاهش احساس تنهایی سالمندان شد.