بررسی پژوهش های پیاز خوراکی در ایران

پیاز4 یکی از سبزی‌‌های اصلی و پر‌مصرف در جهان است که هر ساله نژادگان‌های (ژنوتیپ‌های) متعدد بومی و خارجی آن در کشور کشت می‌شود. با توجه به تفاوت‌های فراوان ریخت‌شناختی و فیزیولوژیکی این نژادگان‌ها و برهمکنش آن‌ها با عامل‌های  محیطی، مطالعه آن‌ها پراهمیت است و می‌تواند راهگشای مشکل‌های  موجود در کشت پیاز و نگهداری آن در کشور ‌باشد. نتایج پژوهش‌های انجام شده در ایران نشان داده است که نژادگان‌‌های بومی و خارجی پیاز، تنوع ژنتیکی بالایی از نظر ویژگی‌های رویشی، زایشی، کیفیت سوخ5 و محصول دارند. همچنین همبستگی بالایی بین برخی از این ویژگی‌ها گزارش شده  که در آسانی گزینش نژادگان‌ها در فرایند‌های ‌بهنژادی حایز اهمیت است. نتایج حاصل از پژوهش‌های بهنژادی نشان داده که میانگین عملکرد چند‌تلاقی6 بیشتر نژادگان‌ها نسبت به نژادگان خودبارور شده، بیشتر بوده است. بیشترین میانگین درصد زود بالغی7 در روش کشت مستقیم بذر و کمترین میانگین این صفت در روش کشت نشایی به دست آمده است. در بین روش‌های متفاوت آبیاری، آبیاری قطره‌ای نسبت به کرتی و جویچه‌ای روش مناسبتری از نظر روییدن از زمین و عملکرد است. اثر استفاده از کودهای آلی بر عملکرد پیاز به نوع منبع آلی بستگی دارد، زیرا ترکیب شیمیایی منابع آلی متفاوت و تاثیر مواد آلی مختلف، به دلیل نقشی که در تغییر ویژگی‌های فیزیکی و شیمیایی خاک دارند، متفاوت است. افزایش استفاده از کودهای شیمیایی نیز تا پیش از آستانه سمیت کود، به منظور افزایش عملکرد توصیه شده است. انبارداری پیاز یکی از راه‌های کنترل قیمت پیاز در بازار است و طول آن وابسته به تعداد لایه‌های پوست خشک خارجی و چسبندگی آن به گوشت، قطر گردن و درصد ماده خشک پیاز است.