بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر افزایش انعطاف پذیری روانشناختی زنان نابارور: طراحی پروتکل درمانی

با توجه به اینکه زنان نابارور در نتیجه اجتناب ها و هم آمیختگی های شناختی بالا انعطاف پذیری پایینی دارند هدف پژوهش حاضر طراحی مقدماتی پروتکل درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد زنان نابارور و کارآیی بالینی آن بر افزایش انعطاف پذیری روان شناختی این گروه می باشد.
پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با پیش آزمون-پس آزمون همرا با گروه کنترل می باشد. جامعه آماری شامل کلیه زنان نابارور مراجعه کننده به کلینیک ناباروی میلاد تبریز در بهار سال 1394 می باشد و نمونه این پژوهش 30 نفر بودند که نمره آنان در پرسشنامه انعطاف پذیری روانشناختی (پذیرش و عمل) پایین تر از میانگین بوده و به صورت تصادفی در دو گروه قرار گرفتند. پس از طراحی پروتکل درمانی با توجه به منابع مرتبط با درمان پذیرش و تعهد و درمان های روانشناختی مرتبط با مشکلات خلقی و عاطفی زنان نابارور با مشورت اعضای انجمن علوم رفتاری و بافتاری، این پروتکل طی هشت جلسه روی گروه آزمایش اجرا شد و گروه کنترل هیچ گونه مداخله ای دریافت نکرد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس (ANOVA) استفاده شد.
میانگین نمرات گروه آزمایش در پیش آزمون از میانگین نمرات گروه کنترل پایین تر است. این در حالی است که در پس آزمون میانگین نمرات گروه آزمایش بالاتر از گروه کنترل است. اثر اصلی تحلیل واریانس بین- درون آزمودنی آمیخته برای دو گروه آزمایش و کنترل ارائه شد. مقدار F برای دو گروه برابر با 41/0 است که در سطح 04/0 معنی دار است (05/0 > P).
با توجه به نتایج بدست آمده می توان گفت پروتکل درمانی حاضر توانسته اثربخشی مولفه های درمان پذیرش و تعهد بر افزایش انعطاف پذیری روانشناختی زنان نابارور نشان دهد.