رضایت شغلی و عوامل موثر بر آن در کارکنان شاغل در دانشگاه علوم پزشکی تهران

مهم ترین سرمایه هر سازمانی، نیروی انسانی آن سازمان است و کارایی و اثربخشی سازمان ها به این سرمایه بستگی دارد. لذا شناخت نیازها و خواسته ها و توجه به رضایت شغلی و بهبود روحیه کارکنان گام مهمی در راستای دستیابی به اثربخشی و کارایی سازمان است. از این رو این مطالعه با هدف سنجش رضایتمندی و عوامل موثر بر آن در کارکنان شاغل در دانشگاه علوم پزشکی تهران صورت گرفت.
این مطالعه یک مطالعه مقطعی است که به صورت توصیفی تحلیلی در سال 1395 در دانشگاه علوم پزشکی تهران انجام شد. جامعه پژوهش این مطالعه کارکنان رسمی، پیمانی ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه JDI با تغییرات جزئی بود. پایایی پرسشنامه از طریق محاسبه آلفای کرونباخ محاسبه و 96.8% بود. برای تحلیل داده ها از آزمون های آمار توصیفی، همبستگی پیرسون، آنالیز واریانس، همبستگی اسپیرمن، و T تک نمونه در نرم افزار SPSS16 استفاده شد.
میانگین رضایت شغلی در این مطالعه 5/0 ± 3/3 می باشد (از 5) که بالاتر از متوسط (5/2) است. بیشترین رضایت مربوط به حیطه همکارن (98/3) و کمترین مربوط به حقوق و مزایا (57/2) و ارتقا (53/2) بود. وضعیت تاهل و جنسیت رابطه معناداری با رضایتمندی نداشت (05/0 < P). تحصیلات، سابقه کار، محل کار و وضعیت استخدامی رابطه معناداری با رضایتمندی داشت.
براساس نتایج مطالعه افزایش نسبی حقوق، پرداخت های عادلانه مزایا، ارتقاء بر اساس مهارت و شایستگی، غنی سازی مشاغل، بهبود امکانات آموزشی و رفاهی و انتخاب مدیران بر اساس شایستگی می تواند موجب افزایش رضایت شغلی کارکنان گردد.