اثر یک دوره تمرین هوازی همراه با مصرف عصاره دانه گشنیز بر پاراکسوناز-1، TNF-α و CRP سرمی موش های صحرایی دیابتی

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر یک دوره تمرین هوازی همراه با مصرف عصاره دانه گشنیز بر پاراکسوناز-1، TNF-α و CRP سرمی موش های صحرایی دیابتی می باشد.
چهل سر موش نر صحرایی دیابتی ) سن 12 هفته و وزن10±130 گرم) انتخاب و بطور تصادفی به چهار گروه کنترل، عصاره، تمرین و تمرین-عصاره تقسیم شدند. موش ها با استفاده از داروی استرپتوزتوسین دیابتی شدند. موش هایی که گلوکز ناشتای خون آنها 250 میلی گرم در دسی لیتر بود به عنوان نمونه دیابتی انتخاب شدند. تجویز عصاره بصورت دهانی به مقدار 150 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن در روز بود. برنامه تمرین گروه تجربی شامل شش هفته فعالیت هوازی، پنج جلسه در هفته با 50-55 درصد اکسیژن مصرفی بیشینه بود. داده ها با استفاده از آنالیز واریانس یکطرفه و آزمون تعقیبی توکی در سطح 05/0α≤ تجزیه و تحلیل شدند.
تمرین هوازی همراه با مصرف عصاره دانه گشنیز باعث افزایش پاراکسوناز-1 (0/001>P) و HDL (0/001>P) و کاهش TNF-α (0/017=P)، CRP (0/014=P)، TG (0/007=P)، TC (0/029=P) و LDL (0/012=P) سرمی موش های صحرایی نر دیابتی شد. همچنین آزمون تعقیبی نشان داد که اختلاف معنی داری بین گروه ها در سطوح سرمی این شاخص ها وجود دارد.
شش هفته تمرینات منظم هوازی همراه با مصرف عصاره دانه گشنیز توانسته باعث افزایش پاراکسوناز-1 و کاهش سطوح TNF-α و CRP در موش های دیابتی شود، و احتمالا از این طریق می تواند خطر ابتلا به آترواسکروز را در بیماران دیابت نوع 2 تعدیل نماید.