رابطه قابلیت های فردی و پیامدهای بهبود کیفیت و بهره وری سازمانی

منابع انسانی سازمان ها با قابلیت ها و توانمندی های بالقوه خود، چنانچه مورد توجه قرار گیرند، نقش مهم و حساسی را در ارتقاء کیفیت و بهره وری ایفا خواهند نمود که در مباحث ماکروارگونومی نیز با هدف ارتقاء عملکرد سازمان به آن پرداخته شده است. لذا این مطالعه با هدف بررسی رابطه قابلیت های فردی و بهبود کیفیت و بهره وری در دانشکاه علوم پزشکی همدان انجام شد.
این پژوهش از نوع توصیفی/تحلیلی بوده که با روش نمونه گیری تصادفی 295نفر از مدیران وکارشناسان واحدهای ستادی دانشگاه انتخاب شدند و داده ها بوسیله 2پرسشنامه «سازمان یادگیرنده پیتر سنگه» و «مدیریت کیفیت فراگیر» گردآوری شد. تحلیل داده ها به کمک روش های آمار توصیفی و آزمون آماری تی و آنالیز واریانس در سطح اطمینان 95 درصد، ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون با کمک نرم افزار Spss16 صورت پذیرفت.
نتایج، میانگین قابلیت های فردی را 1/23 نشان داد. همچنین نتایج حاکی از وجود ارتباط و همبستگی مثبت و معنادار بین قابلیت های فردی و بهره وری سازمان می باشد(p<0/001) بطوریکه به ازای یک واحد افزایش در نمره قابلیت های فردی، نمره پیامدهای بهبودکیفیت و بهره وری 09/0 واحد افزایش خواهد یافت (001/0p< ،018/0، SE=09/0b=). تفاوت معناداری در قابلیت های فردی بر حسب مشخصات دموگرافیک مشاهده نشد.
بهره وری در بخش خدمات بیش از آنکه به فناوری و سایر عوامل بستگی داشته باشد به منابع انسانی و عواملی که برآن تاثیر می گذارند، بستگی دارد. لذا توجه به قابلیت ها و توانمندسازی منابع انسانی از اهمیت ویژه ای برخوردار است و می توان با رویکرد ماکروارگونومی و توسعه زیرساختهای مرتبط با توانمندسازی کارکنان، به افزایش کارآئی، بهره وری و بهبود کیفیت دست یافت.