واکاوی جرائم اولیه و ثانویه سبز و مجازات آن در قوانین جزائی ایران، با تاکید بر مبانی فقه امامیه

جرم سبز به معنای مجموعه آثار و تبعات حاصل از عملکردهای آسیب زا توسط انسان به محیط زیست است که قابل تقسیم به صورت های طبقه بندی شده اولیه و ثانویه است. قابلیت تقسیم پذیری به عنوان یکی از مهمترین عوامل جهت شناخت گسترده تر ابعاد و مصادیق جرم های سبز را فراهم می سازد که می تواند به عنوان مقدمه در جهت رفع مشکلات و تبعات ناشی از آن را فراهم سازد و راهکارهای عملیاتی متناسب با آن را ارائه دهد. بر اساس مبانی فقهی امامیه(مشتمل بر: اصل اباحه بهره برداری از طبیعت، اصل حظر از آسیب رسانی به طبیعت، قاعده لاضرر، تسبیب و...) و راهکارهای عملیاتی(مشتمل بر: ترغیب احیاء زمین های موات، پرهیز از زیاده روی در بهره برداری از محیط زیست، حرمت اتلاف و تخریب محیط زیست و...) با جرائم سبز اولیه و ثانویه مقابله شده است. قوانین جزائی با الهام از مبانی مطرح شده در فقه امامیه نیز به مهمترین آثار جزائی از قبیل: پرداخت جرائم نقدی، تحمل حبس های تعزیری و... برای مبارزه با جرائم سبز و جلوگیری از ارتکاب این گونه جرائم اشاره نموده و با این نوع از جرم ها مقابله کرده است.