تدوین مدل بهینه سازی فازی برای بهره برداری تلفیقی از آب سطحی و آب زیرزمینی (مطالعه موردی: دشت آستانه-کوچصفهان)

در تحقیق حاضر، مدل بهینه‏سازی تماما فازی با درنظرگرفتن عدم قطعیت‏ها برای برداشت تلفیقی آب سطحی و زیرزمینی برای تامین نیاز کشاورزی ارائه شده است. تراز آب زیرزمینی دشت آستانه-کوچصفهان با نرم افزار GMS شبیه‏سازی و نتایج آن به صورت روابط رگرسیونی افت – برداشت به عنوان قید مدل بهینه‏سازی استفاده شد. در ادامه، مدل بهینه‏سازی فازی به دو روش کومار و جایالاکیشمی ابتدا به حالت صریح تبدیل شده و با نرم‏افزار GAMS اجرا شد. نتایج بیشترین افت را در هر دو روش 25/1 متر در ماه فروردین برای ناحیه راست کانال سنگر و برای ناحیه چپ آن 25/1 متر در ماه مرداد نشان داد. بیشترین کمبود در روش کومار، در ناحیه چپ سنگر مربوط به سال 1381 بود که 82/59 درصد از نیازها تامین شد، در حالی که در ناحیه راست 76/56 درصد از نیازها در سال 1393 تامین شد. در روش جایالاکیشمی در بدترین شرایط، بیشترین کمبود در سال 1377 و 1393 بود که 5/66 و 96/60 درصد از نیازها به ترتیب برای ناحیه چپ و راست سنگر تامین شد و نیز در روش کومار، در شرایط بیشترین کمبود مجموع چپ و راست سنگر در سال 1377، تامین نیازها معادل حدود 9/65 درصد بود. در حالی که، در روش جایالاکیشمی این مقدار 5/66 درصد در سال 1377 بوده و در وضع موجود این درصد تامین در بدترین شرایط 54 درصد است. مدل بهینه‏سازی فازی ارائه شده با درنظرگرفتن عدم قطعیت‏ها نسبت به مدل‏های کلاسیک برتری دارد و می‏تواند برای مدیریت تلفیقی تامین آب کشاورزی به کار رود.