زمینه های همگرایی کشورهای اسلامی؛ با تاکید بر ظرفیتهای انقلاب اسلامی

اندیشمندان مطالعات منطقه ای، هم گرایی در حوزه ی دولت های ملی (خرد) را مقدمه ی هم گرایی در سطح منطقه ای و حتی جهانی (کلان) می دانند و بر این باورند کشورهایی می توانند مسیر هم گرایی را برای دست یابی به منافع مشترک در سطح فراملی طی نمایند که از ساختارها وشرایط لازم مبتنی بر: کثرت گرایی، پاسخ گوبودن و آزادی های احزاب و نخبگان برای تاثیرگذاری بر ساختارهای سیاسی برخوردار باشند. از این مساله در نظریه ی نئوکارکردگرایان تحتعنوان «ظرفیت هم گرایی» یا «شرایط همگرایانه» ( integrative potential) یاد شده است. در این تحقیق که با روش توصیفی-تحلیلی انجام شده، تلاش بر آن است تا از طریق سه اقدام نظری مرتبط، یعنی «بررسی موانع هم گرایی کشورهای اسلامی، بررسی ظرفیت های انقلاب اسلامی، و بررسی چگونگی انتقال این ظرفیت ها به کشورهای اسلامی»، هم گرایی این کشورها مورد مطالعه قرار گیرد