بررسی تاثیرات الگوهای استقرار تراکم (حاصل از تغییر در سطح اشغال و ارتفاع ساختمان) بر جابه جایی هوای حوزه های شهری

ویژگی توده های ساختمانی، نحوة قراردهی آن ها، و تراکم نقش مهمی در الگوی جریان هوای شهری، سکون هوا، و تجمع آلاینده ها در تراز پایینی اتمسفر دارد. در این پژوهش با هدف دستیابی به الگوی مطلوب استقرار تراکم های برابر، با ثابت نگه داشتن تراکم منطقه در حد چشم انداز، اثر افزایش ارتفاع و کاهش سطح اشغال به صورت هم زمان در مقیاس محلی در منطقة ولنجک تهران مقایسه شده است. روش انجام این پژوهش با توجه به ماهیت میان رشته ای آن، روشی ترکیبی است، جمع آوری اطلاعات به روش جمع آوری منابع کتابخانه ای، شبیه سازی به روش دینامیک سیالات محاسباتی، و مدل سازی بافت شهری مورد مطالعه بر اساس داده های شهرداری و برداشت از وضع موجود انجام پذیرفته است. تراکم خالص و ثابت 270% در سه مدل ساختمانی (ساختمان های 7طبقه با سطح اشغال 5/38 % ، ساختمان های 12طبقه با سطح اشغال 5/22 %، و برج های20طبقه با سطح اشغال 5/13 %) توزیع شده است. بلوک شهری مورد مطالعه با بلوک های مشابه احاطه شده و جریان هوا بر فراز مدل های مذکور با سرعت باد مرجع m/s 4/5 در چهار جهت شمالی، غربی، شمال غربی و شمال شرقی، بدون در نظر گرفتن لایه بندی حرارتی اتمسفر، با نرم افزار انسیس فلوئنت و مدل توربولانسی k-ε شبیه سازی شده است. بررسی نتایج پژوهش نشان می دهد که، در الگوی ساختمان های 7طبقه در 38 % مکان زمان ها و در الگوی ساختمان های 12طبقه در 44 % و در الگوی برجی شکل در 65 % مکان زمان ها تهویة طبیعی صورت می گیرد. پس می توان نتیجه گرفت که افزایش ارتفاع تنها با کاهش قابل توجه میزان سطح اشغال جریان هوا را بهبود می بخشد. این مهم نیز وابسته به عوامل متعددی، از جمله جهت گیری بافت شهری، ویژگی های هندسی بنا، و مشخصات باد آن منطقه است و به منظور به دست آوردن مدل بهینه برای هر منطقه، مدل سازی و شبیه سازی های عددی و یا تجربی ضروری است.