اثربخشی آموزش حل مسئله اجتماعی بر سازگاری و خودکارآمدی دانش آموزان زورگو

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش حل مسئله اجتماعی بر سازگاری و خودکارآمدی دانش‏آموزان زورگو انجام گرفت. روش پژوهش، نیمه‎ آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش را تمامی دانش‏آموزان زورگو در مدارس شهر پارس آباد در سال‏تحصیلی 94-1393 تشکیل می دادند که از میان آن ها 32 دانش‏آموز زورگو با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی خوشه ایچندمرحله ای، انتخاب شده و به طور تصادفی در گروه آزمایش (16 نفر) و گروه کنترل (16 نفر) جایگزین شدند. برای جمع آوری داده ها از مقیاس تجدیدنظر شده زورگویی، پرسشنامه سازگاری دانش آموزان و پرسشنامه خودکارآمدی استفاده شد. گروه آزمایش در 8 جلسه تحت آموزش حل مسئله اجتماعی قرار گرفت و در طی این جلسات به گروه کنترل هیچ نوع آموزشی داده نشد. داده ها با روش آماری کوواریانس چندمتغیری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج تحلیل کوواریانس چندمتغیری نشان داد بین دانش‏آموزان گروه آزمایش و گروه کنترل در سازگاری (تحصیلی، اجتماعی و هیجانی) و خودکارآمدی (تحصیلی، اجتماعی و هیجانی) تفاوت معناداری وجود دارد. به عبارت دیگر میانگین مولفه های سازگاری و خودکارآمدی گروه آزمایش بعد از آموزش حل مسئله اجتماعی افزایش یافته بود. این نتایج حاکی از آن است که آموزش حل مسئله اجتماعی می تواند سازگاری و خودکارآمدی دانش آموزان زورگو را تعدیل کند.