پژوهشی نقادانه در باب تبیین گرایس از تابع ارزش بودن شرطی ها در زبان طبیعی بر اساس مفهوم اظهارپذیری

ادات منطقی در منطق کلاسیک گزاره ها بنا بر تعریف تابع ارزش (truth function) هستند. فیلسوفان منطق و زبان معاصر دو نظر عمده در باب تابع ارزش بودن ادات متناظر با ادات منطقی در زبان طبیعی (که عبارتند از "چنین نیست که"، "و"، "یا" و "اگر...آنگاه...") مطرح نموده اند. برخی استدلال کرده اند که ادات متناظر با ادات منطقی در زبان طبیعی تابع ارزش نیستند و در مقابل برخی نیز استدلال هایی به نفع تابع ارزش بودن ادات مذکور ارائه نموده اند. در این میان، دفاعیات گرایس (1975) از تابع ارزش بودن شرطی ها ("اگر...آنگاه...") در زبان طبیعی که بر اساس مفهوم اظهارپذیری (assertibility) و معنای ضمنی (implicature) عبارات صورتبندی شده از ثقل مهمی در منابع فلسفی چند دهه اخیر برخودار بوده است. هدف اصلی این مقاله بررسی و سپس نقد دفاعیات گرایس در خصوص تابع ارزش بودن شرطی ها در زبان طبیعی است.