تاثیر تمرینات ترکیبی (هوازی- مقاومتی) بر آمادگی هوازی، قدرت عضلانی، گلوکز خون، مقاومت به انسولین و سطح سرمی بتااندورفین زنان دیابتی نوع دو

دیابت، شایع ترین بیماری ناشی از اختلالات متابولیسمی و یکی از مهم ترین مشکلات بهداشت عمومی است. دیابت، مسئول 9% کل مرگ های جهان می باشد و می تواند در درازمدت منجر به نوروپاتی، نفروپاتی، رتینوپاتی و بیماری قلبی گردد، لذا مطالعه حاضر با هدف بررسی اثر تمرین ترکیبی (هوازی- مقاومتی) بر سطوح بتااندورفین و تاثیر آن بر گیرنده μ در سطح عضله اسکلتی برای کاهش گلوکز و مقاومت به انسولین زنان غیرفعال دیابتی نوع دو انجام شد.

این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی شده در سال 1394 بر روی 18 نفر از زنان غیرفعال دیابتی نوع دو با محدوده سنی 50-40 سال انجام شد. آزمودنی ها به طور تصادفی در دو گروه تجربی و کنترل قرار گرفتند. برنامه تمرینی به مدت 8 هفته و 3 روز در هفته انجام شد. برنامه تمرین هوازی شامل 20 دقیقه فعالیت ایروبیک و برنامه تمرین قدرتی توسط افراد گروه تجربی انجام شد. 48 ساعت قبل و بعد از مداخله تمرینی، نمونه خونی آزمودنی ها به منظور برآورد مقادیر سرمی بتااندورفین، گلوکز و انسولین جمع آوری شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 16) و آزمون های تی دانشجویی وابسته و مستقل و آزمون های ویلکاکسون و یومن ویتنی انجام شد. میزان p کمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد.

تمرین ترکیبی باعث افزایش معنی دار اکسیژن مصرفی اوج، قدرت، سطح سرمی بتااندورفین و کاهش معنی دار گلوکز و مقاومت به انسولین گردید (05/0≥p).

تمرینات ترکیبی، شاخص گلایسمیک را کاهش و بتااندورفین را افزایش می دهد که می تواند اثر مطلوبی در کاهش عوامل خطرزا در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو داشته باشد.