تاثیر دما و ماده احیاکننده بر نشاندارسازی مگنتوزوم ها با رنیوم-188 و توزیع زیستی نانوذرات مغناطیسی نشاندارشده

اهداف: در سال های اخیر باکتری های مگنتوتاکتیک و نانوذرات مغناطیسی آنها (مگنتوزوم ها) به دلیل داشتن خاصیت مغناطیسی بدیع و منحصربه فردشان در زمینه های مختلف علوم از جمله پزشکی، بیوتکنولوژی و نانوبیوتکنولوژی مورد توجه قرار گرفته اند. هدف این پژوهش، بررسی تاثیر دما و ماده احیاکننده بر نشاندارسازی مگنتوزوم ها با 188Re و توزیع زیستی نانوذرات مغناطیسی نشاندارشده بود. در پژوهش تجربی حاضر از باکتری مگنتوتاکتیک آلفاپروتئوباکتریوم MTB-KTN90 و روش استخراج ترکیبی سونیکیشن برای استخراج نانوذرات مغناطیسی استفاده شد. پس از لیز سلول باکتریایی، نانوذرات مغناطیسی تولیدشده توسط میکروسکوپ الکترونی، بررسی و از عامل احیاکننده کلرید قلع (II) برای بررسی بازده نشاندارسازی و از موش های صحرایی برای بررسی توزیع زیستی مگنتوزوم های نشاندارشده استفاده شد. بیشترین بازده در آزمایشات نشاندارسازی مگنتوزوم ها در اکتیویته اولیه 11100کیلوبکرل بود که بازده با افزایش اکتیویته، کاهش یافت. افزایش دما تاثیر چندانی روی افزایش بازده نشاندارسازی نداشت. مقدار نشاندارسازی در نبود ماده احیاکننده برابر با 721/5کیلوبکرل بود، در حالی که در غلظت 2میلی گرم از این ماده مقدار نشاندارسازی به 10745/91کیلوبکرل افزایش پیدا کرد. پس از تزریق مگنتوزوم ها از طریق ورید زیرزبانی موش، مگنتوزوم ها در کبد تجمع یافتند. مگنتوزوم های استخراج شده از باکتری مگنتوتاکتیک آلفاپروتئوباکتریوم MTB-KTN90 قابلیت بالایی برای نشاندارسازی توسط 188Re دارند. افزایش دما روی بازده نشاندارسازی تاثیر ندارد، ولی ماده احیاکننده کلرید قلع (II) یک فاکتور بسیار مهم در بهینه سازی بازده نشاندارسازی است و بیشترین تجمع مگنتوزوم های نشاندارشده با 188Re پس از تزریق، در کبد موش وجود دارد.