معماری، به مثابه ذهن بسیط

نسبت و رابطه انسان و معماری، معمولا در قالب علوم رفتاری1 سنجیده شده است؛ اما این پژوهش، با بهره گیری از رویکرد شناختی () قصد دارد، معماری را به عنوان یک مولفه شناختی، بررسی کند. این امر، متفاوت از تاثیرگذاری محیط در شناخت است که عمدتا تحت عنوان رویکرد برون گرایی2 و در قالب هایی مثل روانشناسی محیطی، تئوریزه می شود. این رویکرد، معماری را به عنوان بخش ضروری ذهن و شناخت، معرفی می کند. پرسش اصلی این تحقیق، چگونه معماری به عنوان مولفه سببی شناخت، عمل می کند؟ مهم ترین هدف این پژوهش فهم جدیدی از چیستی معماری و به تبع آن، گفتمان جدیدی است که با معماری می توان برقرار کرد، علی الخصوص درزمینه معماری های تعاملی و انطباق پذیر که عملا به عنوان افزونه بدن (پروتز) عمل می کنند. روش این تحقیق در سطح راهبرد، آرایه منطقی3 است که در سطح تدابیر، پدیدارشناسی تن یافته مرلو-پونتی را به عنوان منطق بیرونی استدلال، مبنای تحلیل معماری، به عنوان ذهن بسیط،4 قرارداده است. در این پژوهش، از طریق اثبات نقش الزامی استعاره، در شناخت تن یافته و آگاهی و پس از آن، نقش معماری در تولید استعاره های اولیه و مختلط، پرسش تحقیق، پاسخ می یابد. لذا در این جا استعاره، نه یک صناعت ادبی، بلکه به عنوان زیربنای مفاهیم انتزاعی و به شدت وابسته به خصوصیات تن عامل (شناسنده) و عملکرد تن، در محیط، فرض می شود. نتایج این تحقیق نشان می دهد که معماری به عنوان کالبد، به مثابه بخشی از ذهن بسط یافته،5 یا به عنوان یک اگزوگرام6 عمل می کند و معماری به عنوان فضا، با واسطه رفتارهای حسی-حرکتی7 ما، پدیدآورنده، وزن دهنده و تغییردهنده استعاره های اولیه است و لذا به مثابه ذهن بسیط و ذهن چندبخشی، عمل می کند.