نقش دفن رسوبات ماسه بادی بر ویژگی های رویشی و فیزیولوژیک گونه رمس (Hammada salicornica)

در پژوهش حاضر ویژگی های فیزیولوژیک فیزیولوژیک و رویشی گونه رمس (Hammada salicornica) که گاهی با مترادف Haloxylon salicornicum (Moq.) Bge. Ex Boiss. معرفی می شود، تحت تاثیر دفن شدن با رسوبات ماسه بادی بررسی شد. آزمایش حاضر بر پایه طرح کاملا تصادفی با پنج تکرار انجام شد. برای این منظور نهال های یک ساله و هم اندازه رمس با پنچ تیمار شاهد، دفن شدن با ماسه بادی تا یک سوم ارتفاع گیاه، تا نصف ارتفاع گیاه، تا سه چهارم ارتفاع گیاه و دفن شدن کامل بررسی شد. پس از شش ماه آبیاری و مراقبت در شرایط گلخانه ای، برخی ویژگی های رویشی ازقبیل: طول ساقه، وزن خشک و تر ساقه و وزن خشک و تر ریشه و صفات فیزیولوژیک شامل پرولین، قند های محلول و محتوای یونی ساقه و ریشه اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که بیشترین مقدار پرولین برگ در تیمار دفن یک سوم به مقدار mg/gfw 8/20 بوده است. مقدار پرولین ریشه در تمام تیمار های دفن به طور معنی داری بیشتر از تیمار شاهد بود. این موضوع نشان می دهد که دفن شدگی مانند سایر تنش های محیطی موجب افزایش پرولین می شود. مقدار اکسین در تیمار دفن یک سوم و یک دوم به طور معنی داری نسبت به شاهد افزایش یافت به طوریکه مقدار آن در تیمار یک سوم برابر با mg/gfw 64/0 و حدود دو برابر شاهد بود. افزایش هورمون ریشه زای اکسین نشان می دهد که دفن شدگی در این گیاه شرایط را برای ایجاد ریشه های نابجا فراهم می کند. مقدار قند ساقه در تیمار های دفن کاهش یافت. این موضوع می تواند مربوط به کاهش مقدار فتوسنتز بدلیل دفن اندام فتوسنتز کننده باشد. مقدار سدیم ساقه و ریشه در تیمار های دفن یک سوم و یک دوم Meq/L 22 بود که به طور معنی داری نسبت به شاهد و سه چهارم افزایش نشان داد. مقدار پتاسیم ساقه و ریشه در تیمار دفن سه چهارم به طور معنی داری کمتر از سایر تیمار های دفن بود. بیشترین مقدار فسفر ساقه Meq/L73/0 و ریشه Meq/L97/1 در تیمارهای دفن یک سوم اندازه گیری شد. مقدار فسفر ریشه در تمام تیمار های دفن به طور معنی داری بیشتر از شاهد بود. افزایش عناصر غذایی مهم فسفر و پتاسیم نشان از شرایط رشدی مناسب گیاهان دفن شده نسبت به شاهد می باشد. طول ساقه در تیماردفن سه چهارم حدود دو برابر شاهد بود. بیشترین مقدار وزن خشک و تر ساقه و ریشه در تیمار دفن یک سوم به طور معنی داری بیشتر از سایر تیمار های دفن بود. بنابراین نتیجه گیری شد که گونه رمس دفن شدن در رسوبات جزئی را نه تنها تحمل می کند بلکه دفن شدن در ماسه بادی موجب تحریک رشد آن می شود.