نظری انتقادی بر روش شناسی در علم حقوق مطالعه موردی: کتاب روش تحقیق در علم حقوق

روش شناسی در هر علم، باری عظیم را بر دوش می کشد و هویتی از علم مورد نظر، در گرو اتقان روش های پژوهش آن علم و روش شناسی مرتبط با آن خواهد بود. مدت هاست که علم حقوق، در نگاهی کتابخانه ای و تک بعدی، نسبت به روش پژوهش و روش شناسی متناسب با آن به سر می برد. این در حالی است که در رشته های دیگر علوم انسانی، از قبیل مدیریت، پیشرفت هایی در حوزه روش تحقیق و پیوند آن با نیازهای نوین صورت پذیرفته است که می تواند راهگشای بسیاری از مسائل موجود در علم حقوق نیز باشد. به دلیل کمبود روش های تحقیق متقن و مستحکم در علم حقوق، دیر زمانی است که فضای رکود بر این رشته حاکم شده است؛ به طوری که نهایت آن چه که در این علم مورد هم اندیشی قرار می گیرد، صحبت از قانون یا مبانی آن است که با تکیه بر بررسی اسناد و مطالعات کتابخانه ای انجام می گیرد. بر خلاف این رویه ی ناقص در علم حقوق، در علم مدیریت، حرکت ها و پیشرفت های خوبی صورت گرفته است و گام های رو به جلو، محسوس بوده است. این مقاله با نقد کتاب «روش تحقیق در علم حقوق» ، گامی در راستای نزدیک کردن این دو رشته (مدیریت و حقوق) به یکدیگر برداشته است و راهبردهایی برای استقراض روش های تحقیق نوین برای علم حقوق از علم مدیریت پیشنهاد کرده است.